6 යාලුවෝ.. මාලුවෝ...යාලුවෝ...

අද මැයි මාසෙ 14.
2012 අවුරුද්දෙනුනත් මාස 5ක් ඉවරයි......


මේක මේ විදියටන මෙතනින්ම පටන් ගන්නම්...එදා මැයි මාසෙ 14 වෙනිදත් මම ලියන්න පටන් ගත්ත..ඒත් ඒ ටික විතරයි ලීවෙ. එතනින් එහා එක අකුරක්වත් ලියන්න බැරි උනා. අහවල් එකක් වෙලාද මන්ද... කිසි දෙයක් ලීවෙ නෑ දැන් කාලෙකින්.
මගෙ කැලැන්ඩරේ හැටියට මැයි මාසෙ කියන්නෙ "මිත්‍රත්වයේ මාසය". (එක එක අයට වෙනස් වෙනස් දින දර්ශන තියෙන එකේ මටත් එකක් තිබුණම වරදක් නෑනෙ.) ඒත් ඉතින් මිත්‍රත්වයේ මාසෙට ලියන හිටිය එකම පොස්ට් එකක්වත් ලියා ගන්න බැරි වෙච්ච එකනම් ගොඩක් දුකයි.. ඒත් ඉතින් මොකෝ කරන්නෙ.. ඒක එහෙම උනානෙ... කොහොමත් ඉතින් කාලය කියන්නෙ වටින දෙයක්.. ගෙවුනට පස්සෙ ආපහු ගන්න බෑනෙ.. ගිය දේ ගියා ඉතින්... ආයෙ ඉතින් ලබන අවුරුද්දෙ මිත්‍රත්වයේ මාසෙට මොනව හරි ලියමුකො...ඒත් ඉතින් ඒ ලියන්නෙ මේ සැරේ ලියන්න හිටිය දේවල්නම් නෙවෙ.. ඒත්... ඒක එහෙම තමා...

හරි... පෙර වදන ඇති... මගෙ හොඳම යාලුවෙකුත් මට කියල තියෙනව මම ලියන දේවල් දිග වැඩි නිසා කියවන්න කම්මැලියි .. ඒ නිසා කියවන්නෙ නෑ කියල.. දුක තමා රංජනී.. මක් කොරන්නද ඉතින්... අපි කැමති දෙයක් තව කෙනෙක්ට කියල බලෙන් කරව ගන්න බෑනෙ.. ඒ අය කැමැත්තෙන් කලොත් එහෙමයි... නැත්නම් දුක තමයි...

හරි... ඒ ඇඩ් එකත් ඇති...

මිත්‍රත්වයේ මාසෙත් පහු වෙච්ච එකේ... හිතුන මිතුරන් ගැන දෙයක්ම ලියන්න...


මීට කලිනුත් මම මිතුරන් ගැන ලියල ඇති... මිතුරන් ගැනනම් කොච්චර ලීවත් මදි... අපේ ජීවිත වල මිතුරු මිතුරියන් කියන අය අපි පොඩි කාලෙ ඉඳලම අපි එක ඉන්නව. ඒ සමහර අය අපි එක්ක ජීවිත කාලය පුරාවටම ඉන්නව. අපේ දුක, සතුට දෙකම එකට බෙදාගෙන හැමදාමත් අපි එක්ක ඉන්නව.
දැන් කෙනෙක් කියන්න පුලුවන්, කෙනෙක්ට හිතෙන්න පුලුවන් අපි මේ විවෘත ආර්ථිකෙත් එක්ක දුවන රේස් එකේදි අපි කොහොමද ඒ වගේ බැඳීම් දිගටම පවත්වගෙන යන්නෙ කියල.
ඒත් මට ඒක එහෙම හිතෙන්නෙ නෑ. 
එකක් තාක්ෂණය දියුණු අද ලෝකෙ කිලෝමීටර දහස් ගාණක් දුරින් ඉන්න අයත් ඇසිල්ලකින් දැක බලාගන්න, කතා කරන්න හැකියාව තියෙන නිසා. 
අනිත් හේතුව නම්, අපිට සමාජයේ පිළිගැනීමක් ලැබේ යැයි සැලකෙන සමිති සමාගම් වලට සහභාගී වෙන්න කාලය කොයිතරම් කර්ය බහුල උනත් තියෙන නිසා.


අපේ ජීවිත වලට විවිධාකාර මිතුරන්, ජීවිතේ විවිධ කාල වලදි එනව. ඒ වගේම යනව. ඒ අතරින් කීයෙන් කී දෙනාද අපිට ඉතිරි වෙන්නෙ....? දැන් කෙනෙක්ට කියන්න පුලුවන් ජීවිතේට මිතුරන් නැතුව ජීවත් වෙන්නම බැරිද කියල. ඒත්... කාත් කවුරුවත් නැතුව (විශේෂයෙන් තමන්ගෙ මව් බිමෙන් බැහැරව ඉද්දි) තනිව ඉන්න මොහොතක හිතට දුකක් දැනුනම... තමන්ට ගොඩාක් කිට්ටුවෙන් ඉන්න මිතුරෙක්, මිතුරියකගෙ අගේ තේරුම් කරන්න අවශ්‍ය වෙනෙ එකක් නෑ.
ඇත්තටම අපිට හොඳ මිතුරු මිතුරියන් අවශ්‍යය වෙන්නෙ දුකකදි, කරදරයකදි තමයි. මම එහෙම කියන්නෙ, අපි ළඟ සතුට, සල්ලි, යාන වාහන, බලය වගේ දේවල් යහමින් තියෙන වෙලාවට අපේ උදව්වට ඕනෙ තරම් මිත්‍රයො ඉන්නව. ඒ වෙලාවට නොසෑහෙන්න අපි වටේ කට්ටිය ඉන්නව. හැබැයි මම ඔය කියපු දේවල් අපි ළඟ නැති දවසට, ඔය කියන කිසි කෙනෙක් අපි ළඟ ඉතිරි වෙන්නෙ නෑ. අන්න එදාට තමයි අපිට බලාගන්න උනත් පුලුවන් වෙන්නෙ කවුද අපි ළඟ ඉතිරි වෙන සැබෑ යාලුවො කවුද කියල.

ඇත්තටම සැබෑ යාලුවො කියන්නෙ, අපිට ඇති දාටත් වඩා නැති දාට අපේ ළඟින් ඉන්න අයටයි. ඒ අය කිසි දාක අපේන් දෙයක් බලාපොරොත්තු වෙන්නෙ නෑ. සමහර වෙලාවට අපි ප්‍රශ්නෙක ගිලිල ඉන්න වෙලාවක ඒකට විසඳුමක් දෙන්න සැබෑ මිතුරෙකුට බැරි වෙන්න පුලුවන්... ඒත්..... අපේ හිතේ තියෙන දුක බෙදා ගන්න ඒ අයට පුලුවන් වෙයි. අපි අඬන වෙලාවට අඬන්න හේතුව නැති කරන්න එයාලට බැරි වෙයි. ඒත් අපි එක්ක එකට අඬන්න පුලුවන් වෙයි... අඬන්න හිස තියා ගන්න උරහිස දෙන්න ඒ අයට පුලුවන් වෙයි.
අද කාලෙ අපි එක්ක ගොඩක් ඉන්නෙ අවස්ථාවාදී මිතුරන්. තමන්ගෙ කාරිය කෙරෙනතුරු ළඟින් ඉන්න වංක යාලුවො. (මාලුවො). ඒ අතර සැබෑ යාලුවො නෑ කියල මම කියන්නෙ නෑ.. ඒත් හරි අඩුයි. හරියට ඒ අය හොයන එක කලු නික හොයනව වගේ...
සැබෑ මිතුරෙක් කිසි දවසක මොන තරම් කරදර බාධා ආවත් තමන්ගේ මිතුරන් අත හැර නොයන්න තරම් දේව ගති ඇත්තෝ වෙති. ඒ අය ඉවෙන් මෙන් තම මිතුරන්ගේ දුක් හඳුනා ගන්නට සමත්ය. (තම මිතුරන් දැනෙන බව කීවොත් ඒ හරිම හැඳින්වීමයි).
බොහොම කෙටියෙන් කීවොත් සැබෑ මිතුරන් (කල්‍යාණ මිතුරන්) අපේ පිණට ජීවිතේදී ලැබෙන එක් දේව ආශිර්වාදයකි.  

ජැක්සන් ඇන්තනි ගායනා කරන මේ වේදිකා නාටක ගීය අහල බලන්න. 

තම කාරිය ඉටු කරගන්න, තම වාසියට, ලඟින් ඉන්න මිතුරන් දුකක් කරදරයක් ආ විගස අතුරුදහන් වන්නේ බුදියන පැතුරටත් නොකියාමය. ඒ නිසා කිසි දවසක තමන්ගෙ සැබෑ මිතුරන් අහිමි කර නොගන්න...

"A real friend is one who walks in when the rest of the world walks out."

.