3 භූමිදානයට පෙර.....

අත්තිවාරමක් නැතුව තට්ටු ගොඩනැගිල්ලක් හදා ගන්න විදියක් තියේනම් මට කියල දෙන්නකො කවුරු හරි..මම ආසයි එහෙම විදියක් ඉගෙන ගන්න..

අපේ ජීවිතත් හරියට තට්ටු ගොඩනැගිලි වගේ කියලයි මට හිතෙන්නෙ.. මොකද එක එක බලාපොරොත්තු එකතු වෙලා, දකින හීන සැබෑ කර ගන්න අපි රේස් එකක් දුවනව..
ජීවිතේ එක එක කාල වලදි අපි එක එක බලාපොරොත්තු එක්ක ජීවත් වෙනව.  ඒ හීන, බලාපොරොත්තු සාර්ථක - අසාරථක වීම කෙසේ වෙතත්, ඒ අතීතය තමයි හැම වෙලේම අපෙ අත්තිවාරම වෙන්නෙ... අපිට වරදින තැන්, අපි සාර්ථක වෙන තැන් ඒ හැම දෙයක්ම අපිට උදව් වෙනව වර්තමානයේ ජීවත් වෙන්න... අනාගතේ ගොඩනගන්න...

මම පුංචිම කාලෙ අම්මලාට කීවෙ මම ලොකු උනාම මාලු කාරයෙක් වෙනව කියල... (සාමාන්‍යයෙන් කවුරුත් කියන්නෙ නෑ එහෙම දෙයක්) ඒ වෙන මොකුත් නිසා නෙවෙයි... මාලු ගේන කෙනා වැඩ දාල ලොකු මාලුවෙක්ව පුංචි පුංචි කෑලි වලට කපනව මම බලාගෙන ඉන්නෙ හරිම ආසාවෙන්... මට ඒ කාලෙ මෙලෝ සිහියක් නෑ ඒක දකිනකොට.. ( කොච්චර සිහිය නෑද කියනවනම් එක දවසක් මාලු ගන්න අතේ තිබුන රුපියල් විස්ස ඉරුව ගහක කොලයක් කියල හිතාගෙන.) මාලු ගේන කෙනා තමයි මට හිටිය වීරය..


කාලයක් යද්දි ඒක වෙනස් උනා..
මගේ මාමල දෙන්නෙක්ම දොස්තරල වෙන්න ඉගෙන ගත්ත ඒ කාලෙ. (අනේ නයා කියලනම් හිතන්න එපා ඔන්න) එයාලගෙ ලොකු ලොකු පොත් දැකල ආසාවක් ඇති උනා දොස්තර කෙනෙක් වෙන්න. ඒ බලාපොරොත්තුව කාලයක් තිබුන..
මම ඉපදුනෙ, හැදුනෙ වැඩුනෙ පොළොන්නරුවෙ නිසා යුද්ධෙ බිහිසුණු කම දැකල තිබුන... ඒ කාලෙදි ජීවිතේ ආයෙමත් බලාපොරොත්තුවක් වෙනස් උනා.. ඒ මම ලොකු උනාම රට වෙනුවෙන් යුද්ධෙට යන යුධ සෙබලෙක් වෙන්න ඕනෙ කියල.. කාලයක් මම හවසට් PT ක‍රන්න යන හමුදා සෙබලු කට්ටියක් එක්ක PT කලා... එයාල කණ්ඩායම අපේ ගේ ඉස්සරහින් අපේ පාසැල් ක්‍රීඩා පිටියට දුවද්දි මමත් එයල එක්ක ගියා... හරි ආඩම්බරෙන් එයාල එක්ක මහ පාරෙ දිව්වෙ ඒ කාලෙ...
ඒත් කඳවුරක ඉහළ නිලධාරියෙක්ගෙ නොසැලකිල්ල හින්ද එක ගමක් මුළුමනින්න ත්‍රස්තවාදීන් අතින් මැරුම් කෑ සිද්දියක් වාර්තා කිරීමට එරෙහිව මගේ තාත්තව හමුදාව විසින් රැගෙන යාමට සෙවීම හා ගෝනිබිල්ලන්ට ගොදුරු වූ "ජනප්‍රිය" මාමා නිසා මට ඒ හමුදා සිහිනය එපා විය.
ආයෙම වතාවක් දොස්තර සිහිනයම ඉස්මතු වූ නිසාම උසස්පෙළ ජීව විද්‍යාව හැදෑරුවද, පිස්සු කෙලීම නිසාම ඒ සිහිනය දැන් මා ගමන් කරන දිශාවට මාරැ විය...
එය එසේ සිදු විය.
තව දුරටත් ඇති වන බලාපොරොත්තු, බිඳ වැටෙන බලාපොරොත්තු, සාර්ථක වන බලාපොරොත්තු එක්ක මම ජීවත් වන්නෙමි...
වරක් ලංකාව හා කළා රැකියාව අත හැර මාලදිවයිනට අවුරුදු 2ක කොන්ත්‍රාත්තුවකට ගිය මම, මාස 6කින් ලංකාවට එන්නේ ලංකාවේ කුමක් කරන්නේද කියන දේ පිළිබ්ඳව කිසිදු බලාපොරොත්තුවක් නැතුවය..
ඒත් මට ගොඩක් අය "නිකන් කාලා බීල ඉන්න තිබුණ එක දාල ආව" කියන නෝක්කඩුව් කීය.ඒත් මා මට සිත් දේ කලෙමි...එය එසේය..
හැබැයි මම කිසිම දවසක මගේ අතීතය අමතක නොකරන කෙනෙක් බව "මගේ අය" (මට එහෙම අය සිටිත්. අතක ඇඟිලි ඇත්තේ 5කි.. ඒ ඇඟිලි 5 අපිට නැතුවම බැරිය..එක ඇඟිල්ලක් නැති වීම තමන්ගේ එදිනෙදා දේවල් වලදී තමන්ට කුමන් හෝ ලොකු අඩුවක් දනවයි. අතේ ඇඟිලි 5 සදාකල් අතේ තිබිය යුතුමය...එකක අඩුව ජීවිත කාලයම විඳවීම්ට හේතුවක් වෙයි.. මම "මගේ අය" කියන්නේ ඒ ඇඟිලි 5ටය..) හොඳින් දන්නා කරුණකි...  සමහර විට අතීතය දුකක් විය හැකිය.. ඒත් මම ඒ දුක වළලා දැමීමට උත්සහ නොකරමි.. හේතුව ඒ දුකත් අපි සමඟ සිටිය යුතු බැවිනි... 
බහුතරයක් කියන්නේ "පරණ දේවල් අමතක කරල දන්න ඕනෙ"... "කුණු ගොඩවල් තියා ගන්න හොඳ නෑ." "පරණ මතකය ආගෙ ගොඩ ගන්න බැරි වෙන්න වළලන්න ඕනෙ" වගේ දේවල්ය. ඒත් මගේ ධර්මය ඊට වඩා ටිකක් වෙනස්ය... මම ඒ පරණ දේවල් මා ලඟම තබා ගනිමි... ඒ ඒ දේවල් ව‍ර්තමානය, අනාගතය ගොඩනගන්න ලොකු උදව්වක් වෙන බව මම විස්වාස කරන නිසාවෙනි... කෙනෙක් මෙය විස්වාස නොකර‍න්නට පුලුවන්... එලෙස මා සමග ත‍ර්ක කළ අයද නැතුවම නොවේ.. "මම පරණ දේවල් කියන්න, හිතන්න එපා, එහෙම ඒව හිතල අපිට ඉස්සරහට යන්න බෑ" එහෙම කියල මගේ එක්ක රණ්ඩු වුනු මගේ ඉහළ නිලධාරීන්ද නැතුවාම නොවෙයි... ඒත් මම සිත්න විදිය ඊට වඩා වෙනස්.. 
අතීතයක් නැති මිනිහෙකුට වර්තමානයක්, අනාගතයක් සාර්ථක කර ගැනීම අසීරුය... අපි හිටි ගමන් අහසින් පාත් වූයේ නැත.. වැරදි, වැරදි හැම දේම ඉගෙන ගන්නෙමු.. හැමදාම වරදින්නේද නැත.. ඒත් එක රැයින් එළි වන්නේද නැත... අපි ගෙවුණු අතීතය අමතක කර වර්තමානයේ පමණක් ජීවත් වීම අසීරුය.. අතීතයේ වැරදුන දේම සිතමින් දුක් විය යුතුයැයි මම නොකියමි... එහෙත්, ඒ දේවල් අමතක කර දමා, අතීතයක් නැති ගානට ජීවත් වීමට උත්සාහ කිරීම හිස් දෙයකි...

එය එසේය...
තට්ටු ගෙයක් හදන විට හොඳ අත්තිවාර්මක් අනිවාර්ය වේ.. එසේ නැතිනම් ගෙය බිමට සමතලා වීම වැළැක්විය නොහැකිය... පදනම ශක්තිමත් නොවූ තැන ඒ මත ගොඩ නගන දේ තාවකාලික වේ... අතීතය අපිට වීවිතය ගොඩ නැගීමට ඇති හොඳම පදනමයි... අතීතයේ වැරදුන තැන්, සාර්ථක තැන් වර්ථමාන බිත්ති බැඳීමට් හොඳ පදනමක් වෙයි.. අනාගත වහල ගැසීමට හොඳ පදනමක් වෙයි..

ඒ නිසාවෙන්ම, අතීතය අමිහිරියැයි සිතා වළලන්නට පෙර වරක්, දෙවරක්, තෙවරක් නොව කිහිප වරක් සිතන්න.... හුදකලාව එය සිතීමට යන කාලය පසු තැවෙනවාට වඩා වටිනාකමක් තිබෙන්නට් පිළිවන...