ඉන්න ඇත්තො

3 යුදෙව් බලාපොරොත්තුව..

හුගිය දවසක අපූරු ඡායාරූප වැඩමුළුවක් තිබුන.. ඒක සංවිධානය කලේ මූණු පොතේ "සේයා රූ කතා බහ" කියන එකතුව. ඇත්තටම වැඩේ නම් නියමයි. ඒක ඉනවර වෙනකල් ඉන්න බැරි උනා. ඒකටනම් දුකයි.. ඒත් හිටිය ටික වෙලාව ගොඩක් හොඳයි.
දේශකයො දෙන්නෙක්ගෙ කතා ඇහුව මම.. ඒකෙන් එක කතාවක තිබුණ ගොඩක් හිත් ගත්ත දෙයක් ගැන ලියන්නම හිතුන..දේශණය ඡායාරූප ගැන. ඡායාරූප රචනාවක් විස්තර කරගෙන යද්දි ඒකෙ එක තැනක කියපු විස්තරයක් ගැන තමයි කතාව. ඡායාරූප රචනාව කරල තිබුනෙ ජ‍ර්මනියෙ යුදෙව් කෞතුකාගාරයක් ඇතුලෙ ගත්ත ඡායාරූප වලින්. ඒ Jewish Museum Berlin කියන කෞතුකාගාරය.
දේශකය ගැන කීවෙ නැත්නම් ඒක වැරැද්දක්නෙ. එයා තමයි, මොරටුව විශ්ව විද්‍යාලයයේ නිර්මාණ සහ සැලසුම් අංශයේ ජ්‍යෙෂ්ඨ කථිකාචාර්ය, වරලත් වාස්තු විද්‍යාඥ, ප්‍රවීන ඡායාරූප ශිල්පි සිතුමිණි රත්නමලල මහතා. හරි අපූරු මනුස්සයෙක්. දැක්කෙනම් එදාමයි... ඒත් නිකන් දන්න කෙනෙක් වගේ...
හරි ඒ ගැන ඒ ඇති. කතාව කියන්නම්.
කෞතුකාගාරෙ ඇතුලෙ ඇවිදන් යනකොට අපේ කෞතුකාගාරෙ වගේ බඩු මුට්ටු ගොඩ ගහල තිබුනෙ නෑ කීව. තැන් තැන් වල පුංචි පුංචි දේවල් තිබුනෙ කීව. ඒ ඇරෙන්න මුළු කෞතුකාගාර ගොඩනැගිල්ලම කෞතුක දේවල් සිහි වෙන විදියට ගොඩනගල තියෙනව කීව. ඒ කාලෙ හිට්ලර් යුදෙව්වො සමූලඝාතනය කරනකොට, තිබුණ තතවය සිහි වෙන්න දේවල් තිබුණලු.. ඇත්තටම එතුමා විස්තර කල විදියට මට විස්තරයක් කියන්න බෑ. මොකද මම ඒ කෞතුකාගාරය බලන්න නොගිය නිසා. 
ඒත් ඒ එක තැනක තිබුණ කීව පොඩි ලියුම් කෑල්ලක්. මම කියන්න යන්නෙ අන්න ඒක ගැන.
ලියුම අවුරුදු 16ක පොඩි ගෑණු ළමයෙක්, තමන්ගෙ පෙම්වතාට ලියපු එකක්. ඒ කාලෙ හිට්ලර් යුදෙව්වන් සමූලඝාතනය කලේ ගම් පිටින්. බොහොම අමානුෂික විදියට. හැම මිනිහෙක්ම හිටියෙ බයෙන්. කොයි වෙලාවෙ හරි තමන්ට මරණය අත් වෙයි කියන බයෙන්. 
මම පුංචි කාලෙ පොළොන්නරුවෙ ජීවත් උනේ...මට මතකයි ඒ කාලෙ මටත් තිබුණ ඒ බය. කොයි වෙලාවෙ හරි කොටි ඇවිත් අපිව මරයි කියල. ඉතින් මට හිතා ගන්න පුලුවන් ඔය කියන මිනිස්සු හිට්ලර් අතින් මැරුම් කන්න වෙයි කියල බයෙන් කොහොම ජීවත් වෙන්න ඇත්ද කියල.
කොහොම හරි මේ ගෑණු ළමය කාලෙකින් නොදැකපු තමන්ගෙ පෙම්වතාට ලිපියක් ලියල. තමන් හිට්ලර් අතින් මැරුම් කෑවත්, තමන්ගෙ පෙම්වතා කවද හරි ආව දවසක ඒක එයාට ලැබෙයි කියන බලාපොරොත්තුව ඇතුව. ඒ ලිපිය බෝතලයක් ඇතුලට දාල වහල.(බෝතලයක් ඇතුලට දාල වහපුවාම කිසිම හානියක් වෙන්නෙ නෑනෙ. අව්ව, වැස්ස, ගංවතුර වගේ ස්වභාවික උවදුරු වලින් ආරක්ෂා වෙනවනෙ.) එහෙම කල නිසාම තමයි අදටත් අපිට උනත් බලන්න අර කියන කෞතුකාගාරය ඇතුලෙ මේ ලිපිය තියෙන්නෙ.
පුංචි දේටත් ඇස් බොඳ වෙන මට, ඔය කතාව අහද්දිත් ඇස් බොඳ උනා.. ඒක නිසයි මම මේක මගෙ බ්ලොග් එකේ ලියන්න හිතුවෙ.
ඒ පුංචි පෙම්වතියට හිතේ තිබුණ බලාපොරොත්තුව ගැන චුට්ටක් හිතන්න. ඒ වගේ තමන් මැරෙන්න යන මොහොතක උනත්, තමන් ගොඩක් ආදරේ කරන කෙනාට තමන්ගෙ හිතේ තියෙන දේ කියන්නත්, ඒ කියන දේ කවද හරි දවසක එයාට ලැබෙයි කියල හිතන්න තරම් බලාපොරොත්තු සහගතව ඉන්නත් පුලුවන් හිතක්....
ඇත්තටම අපිට තියෙනවද එහෙම හිතක්..?
ඕනෙම දෙයක් ගැන හරි ඉක්මනට අපි බලාපොරොත්තු අත් අරිනව.. විස්වාසය අත අරිනව...හරිම ඉක්මනට අපි ඒක කරනව... අපි බලාපොරොත්තු සහගතව ඉන්නෙ නෑ කාලයක්.. අපිට ඉන්න බෑ එහෙම..
මට හිතෙන්නෙ එහෙම..
ඒ කතාව අහපුවම මට තව දෙයක් හිතුන...
අමරසිරි පීරිස් මහත්මයගෙ " හන්තානට පායන සඳ" ගීතයෙ ඒ පෙම්වතා වගේම කෙනෙක් නේද මේ පෙම්වතියත්...?
හිතන්න....

ප.ලි : සිතුමිණි රත්නමලල මහත්මය ගොඩක් ස්තුතියි, කෞතුකාගාරෙ නම අහල කෙටි පණිවිඩයක් යවපු ගමන් ඒකට ප්‍රතිචාර දැක්වුවට.
ආසාවක් ඇති උනා ඇත්තටම කවද හරි දවසක බලන්න යන්න ඒ කෞතුකාගාරෙ.. එහෙම ගියොත් ඒ දවසට ආයෙම පොස්ට් එකක් ලියන්නම්.

3 comments:

  1. හිතට දැනෙන පණිවිඩයක් තියෙන කතාවක් නේ.,

    ReplyDelete
  2. අර පෙම්වතියගේ ලුයිමේ කතාවනම් ගොඩක් හිතට දැනුනා...

    ReplyDelete
  3. ඒ වගේම බිහිසුණු තත්වයක් උඩත් එහෙම දෙයක් වුනා කිව්වාම හරිම සංවේදියි ඒක. ඒ ගෑණු ළමයා කවදාවත් හිතන්නේ නැතුව ඇති ඒ ලියුම මුළු ලෝකයක් කියවන තත්වයකට ඒවි කියලා

    ReplyDelete

වෙලාව තියෙනවනම් පුංචි දෙයක් හරි ලියල යන්න...