ඉන්න ඇත්තො

5 නූතන ජුදාස්ල

නත්තලත් පහු උනා දන්නෙම නැතුව. කිතුණුවෙක් නොවුනට, මොකක් හරි දෙයක් නොලීවොත් පොඩි අඩුවක් වගේ දැනුන. ඒ නිසා ලියන්න හිතුන.කාලෙක ඉඳල පොඩි අදහසකුත් තිබුන... ඔහෙ ලියනව.. මේක කියවන කිතුණුවන්ගෙන් පොඩි ඉල්ලීමක් කරනව....මගෙ අතින් වරදක් ලියවුනොත් සමාවෙන්න... ඒක නිවැරදි කරලත් දෙන්න.

මම අහල තියෙන විදියටත්, ක්‍රිස්තු චරිතය චිත්‍රපටියෙ දැකල තියෙන විදියටත්, ක්‍රිස්තුස් වහන්සේව කුරුසයේ ඇණ ගහන්න අල්ලල දෙන්නෙ එතුමා සමීපයෙම ඉන්න කෙනෙක්. එතුමන් පිළිබඳව සියලු ඔත්තු සපයන්නෙ තම සමීපයේම ඉන්න කෙනෙක්. ඒ බව එතුමන් දැන සිටියා විතරක් නෙවෙයි, අවසාන භෝජන සංග්‍රහයෙදි ඒ ගැන සඳහනකුත් කරනව. ඒ පාවාදීම කරන්නෙ මුදලක් වෙනුවෙන්. (මම හරිද..? ඒ රිදී 30ක් වෙනුවෙන්ද..?) ඔහු කලේ වරදක් බව දැනෙනකොට කෝච්චිය ගොහින් හමාරය.
නමින් ඔහු "ජුදාස් ඉස්කැරිඔට්" (මම හරිද..?). මුදල් වලට ඇති කෑදර කම නිසා ජූජකයන්ට ක්‍රිස්තුස් වහන්සේ ගැන ඔත්තු දුන් ජුදාස්, එතුමන් තනිවම සිටින අවස්ථාවක අල්ලගැනීමටත් උදව් දුන්න. අන්තිමේදි තමන් කළ වරද නිසා ලැබුණ මුදලත් ආපසු දුන් ජුදාස්, සිය දිවි හානි කරගත්තයි කියල එක කතාවක් තියෙනව.
ඒ කොයි හැටි වෙතත් ජුදාස් කියන පුද්ගලයට මේ විදියෙ ලොකු පාවාදීමක් කරන්න පුලුවන් උනේ එයා ක්‍රිස්තුස් වහන්සේට ගොඩක් කිට්ටුවෙන් හිටිය නිසයි. මොකද කෙනෙක්ගෙ සිතුම්-පැතුම්, යන එන තැන්, ගති ගුණ, කරන කියන දේවල් හොඳින් තේරුම් ගන්න, අධ්‍යනය කරන්න පුලුවන් වෙන්නෙ ඒ කෙනාව ළඟින්ම ඇසුරු කරන කෙනෙක්ට විතරයි. එහෙම කරන්න නම් තමන්ගෙ කෙනෙක් වගේ ජීවත් වෙන්න ඕනෙ.
එදා ජුදාස් කලෙත් ඒකනෙ. ක්‍රිස්තුස් වහන්සේගෙ දූතයන් 12 දෙනාගෙන් කෙනෙක් විදියටයි ජුදාස් හිටියෙ. ඒ නිසාම ක්‍රිස්තුස් වහන්සේට ගොඩක් කිට්ටුවෙන් ඉන්න පුලුවන් උනා. ඒ නිසාවෙන්ම ඔහුට ක්‍රිස්තුස් වහන්සේව පාවා දෙන්නත් පුලුවන් උනා. 
එදා ජුදාස් එහෙම කළා. රිදී 30ක් වෙනුවෙන් හරි තමන්ගෙ කෙනෙක්ට බොරු කරා. තමන්ගෙම කෙනෙක්ව රැවැට්ටුව. ඒත් ඒකෙ ප්‍රථිඵල එයාම වින්ද.
එදා ජේසුස් ක්‍රිස්තුස් වහන්සේට හිටි ජුදාස් වගේම, අපි අතරත් නූතන ජුදාස්ලනම් කොච්චර ඉන්නවද..?
නිකමට හිතල බලන්න...
අපි අතරම, අපිට ගොඩක් කිට්ටුවෙන්, අපේම කෙනෙක් විදියට ඉන්න, ඒත් අපිට හතුරු කම් කරන, අපිව රවට්ටන, අපිටම බොරු කියන කරන, (සිංහල භාෂවෙන් කීවොත් අඟේ ඉඳන් කණ කන) නූතන ජුදාස්ල කොච්චරනම් අපි අතරෙ ඉන්නවද..? 
එක්කො මුදල් නිසා, නැත්නම් රුසියාවට වඩා ලොකු ඉරිසියාව නිසා, එහෙමත් නැත්නම් විනෝදෙට, ඒ මොකක්වත් නැත්නම් පුරුද්දට එහෙම කරන ජුදාස්ලා ඕනෙ තරම් අපි එක්ක ජීවත් වෙනව. ලොකුම අභාග්‍යය තමයි අපිට ජේසු තුමා වගේ ඒ ජුදාස්ලව අඳුන ගන්න බැරි එක. ඒක ලොකුම අපරාදයක්... මොකද අපි එක්කම ඉන්න එවුන් අපිව වලේ දානව කියල අපි දන්නෙ නෑ... අපි ඒක දැන ගන්නෙ අපි වලට වැටුනට පස්සෙ.
ඒකයි දුක.
අනේ අපිටත් පුලුවන්නම් නූතන ජුදාස්ල කල් තියා අඳුන ගන්න.... 
එක්කො එයාල හරි මගට ගන්න තිබුන... එහෙම බැරිනම්, එයාලගෙන් ඈත් වෙන්න තිබුන.

5 රත්නායක ස‍ර්ගෙ ශිෂ්‍යත්ව පන්තිය


කලින් ලීව ගීයත් එක්කම, ගොඩක් දවස් ඉඳල ලියන්න හිතාගෙන හිටපු දෙයක් ලියන්න හිතුව.
උඩින්ම දාල තියෙන පින්තූරෙ දැක්කම මොකද හිතෙන්නෙ...?
මේකෙ ඔයාල දන්න කවුරු හරි ඉන්නවනම් බලන්න. මේක අරගත්තෙ මට මතක හැටියට 1989 අවුරුද්දෙ.
මම මගෙ පාසැල් ජීවිතේ නාමිකව විද්‍යාල 6කට ගිහින් තියෙනව. 

මම මුලින්ම ගියෙ පොළොන්නරුව සේවාමුක්ත කඳවුර මහා විද්‍යාලයට. ඒකෙ හිටියෙ බාලාංශ පන්තියෙ විතරයි. අංජුන,අරවින්ද, සුජීවා, දිළිණි, බෙනඩිත්තා, උත්පලා ඒ මට මගෙ පන්තියෙ හිටිය, මගෙ එක්ක එක මේසෙ වාඩිවෙච්ච, මට තාමත් මතක තියෙන මගෙ යාලුවො. 
ඉන් පස්සෙ මම 2 වසරට ආව පොළොන්නරුව රාජකීය කණිෂ්ඨ විද්‍යාලයට. මම මුලින්ම ගියෙ "ලොකු ටීචගෙ" පන්තියට...(ටීචගෙ නම සුමනා වීරසූරිය. ඒත් කවුරුත් කීවෙ ලොකු ටීචර් කියල) මට ඒ පන්තියෙ ඉස්සෙල්ලම හම්බුන යාලුව තමා "අසිත්". නම අසිත් චේතික චන්ද්‍රසිරි.අදටත් මට මතකයි මම ඉස්සෙල්ලම වාඩි උනේ අසිත් ගාවින්. එදා ඉඳල ඔය පින්තූරෙ ගත්ත දවස වෙනකල් අපි එකට හිටිය. ඉන්පස්සෙ අවුරුදි ගානකට පස්සෙ (අවුරුදු 20කට පස්සෙ) 2009 ජූලි මාසෙදි මූණු පොතෙන් මගෙ පුංචි කාලෙ යාලුව ආයෙමත් මට හම්බුනා. මට තාම මතකයි අසිත් ඉස්සර සපත්තුවෙ ලේස් බැන්ද විදිය. ලේස් එක වලලු කර වටේ තමයි ගැට ගහන්නෙ.(උඩින් තියෙන පින්තූරෙ වම් පැත්තෙ ඉඳල දෙවෙනියට ඉන්නෙ අසිත්. ලේස් ගැට ගහල ඉන්න හැටි ඒකෙත් පේනව.)
නලින්ද, සරත්,රජීව්,කැලුම්, කෙනෙත්, ප්‍රසන්න, නිශාන්ත, චමිල,නදුන් මගෙ එක්ක එක පන්තියෙ හිටිය යාලුවො. නයනා, එරංග, සෙව්වන්දි, කාංචනා,ශාරදා,තේජා, නිලූකා රත්නායක ස‍ර්ගෙ පංතියට වෙනකල් මගෙ එක්ක එකට හිටිය යාලුවො. 
රජීව්, ප්‍රසන්න, නිශාන්ත, නයනා,සෙව්වන්දි, නිලූකා මේ පින්තූරෙ නෑ. 
නයනා, අසිත් වගේම අවුරුදු 20කට පස්සෙ මට මූණු පොතෙන් හම්බුනා. මතක හැටියට අපි 4 වසරෙ ඉන්නකොට සිල්ව සර්ගෙ ඉංග්‍රීසි පන්තියට ගියා. එක දවසක් පන්තිය පටන් අරන් ටික වෙලාවකින් සිල්ව සර් කල විහිලුවකට තරහ ගිය නයන පොත් ටිකත් අරන් ගෙදර ගියා. (ඉස්සර නයන කොච්චි කරල වගේ. මං හිතනව මේක කියවල තරහ යන එකක් නෑ කියල)
රජීව්, ඒ කාලෙ පොලොන්නරුවෙ ඩී.එම්.ඕ හිටිය දොස්තර සමරනායකගෙ පුතා. සම්බෝල කන්න හරි ආසයි.
එරංග, ඒ කාලෙ දිසපති දියනිය... අපි එක්ක හිටියම හරි උස මහතයි. (එයානම් දන් දොස්තර නෝන කෙනෙක්. මේක කියවන්න වෙලාවක් තියේද දන්නෙ නෑ. කියෙව්වොත් තරහ ගන්න එකක් නෑ කියල හිතනව)
එරංගා, ප්‍රසන්න දෙන්නත් අවුරුදු 20කට පස්සෙ මූණු පොතෙන් හම්බුනා.
ශාරදා අවුරුදු 10කට විතර පස්සෙ හරිම අහඹු විදියට මට හම්බුනා. ඒ මහාමායා විද්‍යාලෙ හිටිය මගෙ තව යාලුවො දෙන්නෙක් හින්ද. ඒ 97,98 කාලෙ විතර. පස්සෙ මම පොලොන්නරුවෙ ගිය වෙලාවක එයාලගෙ ගෙදරත් ගියා.. අනේ ඒත් ඊට පස්සෙ එයාල කලින් හිටිය ගෙදරින් ගිහින්.. කවුරුත් දන්නෙ නෑ එයාල කොහෙද ඉන්නෙ කියල...
ඒ හැම කෙනෙක් ගැනම තාමත් මොකක් හරි මතක හිටින සිද්දියක් මතකයෙ තියෙනව. මගෙ පාසල් ජීවිතේ කැමතිම කාලෙ මොකද්ද කියල ඇහුවොත් කියන්න තියෙන්නෙ ඒ 2 වසරෙ ඉඳල 5 වසරට වෙනකල් පොළොන්නරුව රාජකීය කණිෂ්ඨ විද්‍යාලයෙ හිටිය කාලෙ කියල තමයි. මම හරි ආසයි ඒ කාලෙට. අපි කා අතරවත් කුහක කම්, කපටි කම් කියන දේවල් තිබුනෙ නෑ. හරි සතුටෙන් , සමගියෙන් හිටිය.. ගෑණු, පිරිමි කියල බේදයක් තිබුනෙ නෑ.
මට තාමත් මතකයි අපේ ඉස්කෝලෙ තිබුණ අට්ටික්ක ගස්, ගල් වල, අපේ පන්ති, පිට්ටනිය, පිට්ටනිය අයිනෙ තිබුන පොඩි කැලෑව.  
ඒ කාලෙ ආයෙ කවදාවත්ම එන්නෙ නෑ. ඉස්කෝලෙ ගොඩක් වෙනස් වෙලා. ඒ කාලෙ හිටිය යාලුවො දැන් එක එක තැන් වල. සමහරු රටෙත් නෑ. ඒත් ආයෙ එක දවසක හරි පුලුවන්නම් අපිට ඒ යාලුවො දකින්න.... උඩින් තියෙන පින්තූරෙ වගේ නැතුව ඇති. කට්ටිය වෙනස් වෙලා ඇති. ඒත්... මට වගේම පරණ දේවල් මතක ඇති.. හම්බෙලා එක දවසක අපිට පුලුවන්නම් ඒ දේවල් ආයෙ මතක් කරන්න... කොච්චර අගේද...? 
මේ පොස්ට් එක කියවන කවුරු හරි කෙනෙක් දන්නවනම් 1986-1989 කාලෙ පොළොන්නරුව රාජකීය කණිෂ්ඨ විද්‍යාලෙට ගිය කෙනෙක්, කියන්න මම මේ ලියල තියෙන දේ ගැන. (පුලුවන්නම් මගේ මේ ලිපිය ඔයාලත් ශෙයාර් කරල සහයෝගය දෙන්න මගෙ පුංචි යාලුවො හොයා ගන්න.)
එක පැයකට හරි අපිට පුලුවන් උනොත් ඒ යාලුවො එක්ක එකතු වෙලා පරණ යාලු කම අලුත් කර ගන්න... කොච්චර අගේද...?

සුළඟේ ලෙළෙනා මල සේ දඟ පා.. 
අප පාසල් ගිය කාලයේ... 
යාලුවො අද නැත
වෙන අය එහි ඇත
කාලය මැව් වෙනසක අරුමේ...

1 මං ආසා ගී - පියමන් කෙරුවෙමු

පියමන් කෙරුවෙමු මහවෙල් මැද්දෙන් 
පෙම්බස් දෙඩුවෙමු උයන් කොනක හිඳ 
ශිල්ප උගත්තෙමු නැණ ලැබ ගත්තෙමු 
දෙපා වාරු නැත ඔබ හැර යන්නට..

නිල් තණ පලසෙහි ගැටුන දෙපාවයි 
කෝල හැඟුම් කෙලි කවට සිනාවයි 
මල් නැටුමයි කලගෙඩි නැටුමයි 
මගේ දෑස තුල යලිත් ඇඳේවිද..

පියමන් කෙරුවෙමු...

නෙත කඳුලින් හස කැනින් මුවා කල 
සොඳුරු පැතුම් පුරවා මනමත් කල 
මගෙ කෙලිලොල් විය ගෙවුනු වගයි 
මා හැදු පාසල් මව්ණි දායාදර 

පියමන් කෙරුවෙමු...

ගීතය අහන්න

ජීවිතේ අපි විවිධ අවස්තාවන් වල විවිධ සමුගැනීම වලට මූණ දීල තියෙනව. සෝමතිලක ජයමහ  සමිතා මුදුන්කොටුව සමග ගායනා කරන්නෙත් ඒ එක්තරා සමුගැනීමක් ගැන. මේ ගීතය මම කොතෙක් අහල තිබුනත්, තේරුමක් ඇතිව අහන්න උනේ මගෙ යාලුවෙක් මේ ගීතය මට දවසක් එව්වට පස්සෙයි. මම ගොඩක් කැමති ගීතයක්.
පදවැල්, සංගීතය කාගෙද කියලනම් දන්නෙ නෑ

3 එතකොට අපි එදාටම දුක් වෙමු.

ගොඩක් දවසක ඉඳල ලියන්න හිතාගෙන හිටිය කතාවක් ලියන්නම හිතෙන මේල් එකක් අද මට ආව...මගෙත් එක්ක ඉස්සර එකට වැඩ කල යාලුවෙක් (දමින්ද ජයසිංහ) තමයි මේල් එක එවුවෙ.
මේල් එකේ කතාව මෙහෙමයි..

 ගමක ගම ගෙදරක මී ගුලක ජීවත් වෙච්ච එක මීයෙක් දවසක් දැක්ක ගම මහත්තය මොකද්ද පාර්සලයක් ගෙනත් ගම හාමිනේට දුන්න.   මොකක් හරි කෑමක් ගෙනල්ල කියල හිතාගෙන මීයත් ඒක දිග අරිනකල් බලාගෙන හිටිය. ඒත් ඇතුලෙ තියෙන දේ දැක්කමක මීයට එලෝ පොල් පෙනුන.
ගම මහත්තය ගෙනත් තිබුනෙ "මී කතුරක්".
ඉහින් කණින් දාඩිය දාන්න පටන් ගත්ත මීය හිතුව මේ කතාව ගම ගෙදරම ජීවත් වෙන අනිත් සත්තුන්ටත් කියන්න ඕනෙ කියල.

ඉස්සෙල්ලම ගියෙ වත්ත පහල කුණු ගොඩ හාර හාර හිටිය කුකුළ් හාමි ගාවට.

"ගමරාළ මී කතුරක් ගෙනල්ල... ගමරාළ මී කතුරක් ගෙනල්ල..."

ඔලුව උස්සල බලපු කුකුළා, "මී කතුරෙන් මට නම් හානියක් නෑ. ඒකෙ හානිය තියෙන්නෙ උඹටයි.. ඒ නිසා උඹ පරිස්සම් වෙයන්." කියල කීව.

ඒ ගමන මීය ගියා මඩ වලේ හිටිය ඌරු හාමි ගාවට.
"ගමරාළ මී කතුරක් ගෙනල්ල... ගමරාළ මී කතුරක් ගෙනල්ල..." මීය කීව.

"මට උඹ ගැන දුකයි මීයො. ඒත් මට කරන්න දෙයක් නෑ . මම උබ වෙනුවෙන් දෙවියන්ගෙන් ඉල්ලන්නම් උඹව මී කතුරට අහු වෙන්න එපා කියල." ඌරා කීව.

මීය ගියා වත්තෙ තණකොල කකා හිටිය හරක ගාවට...
"ගමරාළ මී කතුරක් ගෙනල්ල... ගමරාළ මී කතුරක් ගෙනල්ල..." මීය   ආයෙත් කෑ ගැහුව.

"ආ ඇත්තද මීයො..? මටනම් ඉතින් මී කතුරක් ගැන බය වෙන්න දෙයක් නෑ." හරකා ආයෙත් තණකොල කන්න උනා.

හැමදාමත් එකට එක ගෙදර හිටිය යාලුවො කියපු කතා වලට මීයට ගොඩක් දුක හිතුන.. ඒවගේම කලකිරුන. මී කතුරට තමන් තනියම මූණ දෙනව කියල හිතාගෙන මීය ගෙදර ආව.

එදා රෑ ගම ගෙදර ශබ්ද ගොඩක් ඇහුන.. මී කතුරට ගොදුර අහු වෙලා. ගම හාමිනේ කරුවලේම ආව මී කතුරට අහු වෙලා ඉන්න කෙනා බලන්න. කරුවල නිසා ගම හාමිනේ දැක්කෙ නෑ. මී කතුරට අහු වෙලා හිටියෙ විසකුරු සර්පයෙක්. ඒකගෙ වලිගෙ තමයි මී කතුරට අහු වෙලා තිබුනෙ.. තරහ ගිහින් හිටිය සර්පයා ගම හාමිනේට දෂ්ඨ කලා.
ගමරාළ ඇය රෝහල අරන් ගියා... දින කීපයකට පස්සෙ ගෙදර ආව ගම හාමිනේට සුව නොවෙන උණ රෝගයක් හැදුන... 
ගම හාමිනේ බලන්න ආව කෙනෙක් කීව ගම හාමිනේට කුකුළ් සුප් එකක් හදල දෙන්න , එතකොට උණ සුව වෙයි කියල. ගමරාළ ගෙදර හිටිය කුකුළව මරල සුප් එකක් හදල දුන්න ගම මහගෙට.
ඈ ඒකෙන් සුව උනේ නෑ.
ගමමහගේ බලන්න නෑදෑයො, හිත මිතුරො ගොඩක් ආව. ඒ අයට කන්න දෙන්න ගමරාළ ගෙදර හිටිය ඌරව මැරුව.
ටික දවසක් විඳවපු ගම මහගේ මියැදුනා. මල ගෙදරට සහභාගී වෙන්න ලොකු පිරිසක් ගම ගෙදරට ආව. ඒ අයට කන්න දෙන්න ගෙදර හිටිය හරකව මරන්න ගම රාළට සිද්ද උනා.
වෙච්ච හැම දෙයක්ම තමන්ගෙ ගුලට වෙලා බොහොම දුකෙන් බලා සිටි මී හාමි සුසුමක් හෙලුව.  මී හාමිට කරන්න පුලුවන් උනේ එච්චරයි.
ඔන්න මී හාමිගෙ පුංචි කතාව.

මී හාමිගෙ කතාවනම් එතනින් ඉවර උනා. ඒත් අපි..? අපි තාමත් රේස් එකේ ඉන්නව.
නිකමට චුට්ටක් හිතල බලමු. අපි අපිත් එක්ක එකට වැඩ කරන, එහෙම නැත්නම් ඉස්කෝලෙ ඉන්න, විශ්ව විද්‍යලෙ ඉන්න මිතුරෙකුට, මිතුරියකට ප්‍රශ්නයක් ඇති උනාම, ඒක අපිට අදාල නෑ කියල කොච්චර මග ඇරල යනවද... ඒක එයා බලා ගනී මට නෙවෙනෙ උනේ කියල යන අවස්තා කොච්චරද..? ලෙඩක් අසනීපය උනාම බොරුවට "අනේ" කියනව මිසක් වචනෙකින් හරි උදව්වක්, ශක්තියක් වෙන්නෙ අපි කීයෙන් කී දෙනාද..?
අපිට උදව් කරන්න බැරි උනත්, ඒ කෙනාව ඒ ප්‍රශ්නෙට මූණ දෙන්න දිරිමත් කරන්න බැරි කමක් අපිට නෑ.
ඒත් අපිත් හරියට අර ගම මහත්තයගෙ ගොවිපලේ හිටිය අනිත් සත්තු වගේමයි.. අපි කවදාව්ත්ම හිතන්නෙ නෑ අනිත් කෙනා හැදුන ලෙඩේ අපිටත් හැදෙන්න පුලුවන් කියල... එයා මූණ දීපු ප්‍රශ්නෙම දවසක අපිටත් එන්න පුලුවන් කියල.
අපිට ඒ දේ දැනෙන්නෙ අපිත් ඒ ප්‍රශ්නෙට මූණ දීපු දවසරට විතරයි....එතකොට අපිටත් වෙන්නෙ හරියටම අර ගම මහත්තයගෙ ගොව්පලේ හිටිය අනිත් සත්තු ටිකට වෙච්ච දේම තමයි..අපි එතකොට අපි එදාටම දුක් වෙමු.

3 යුදෙව් බලාපොරොත්තුව..

හුගිය දවසක අපූරු ඡායාරූප වැඩමුළුවක් තිබුන.. ඒක සංවිධානය කලේ මූණු පොතේ "සේයා රූ කතා බහ" කියන එකතුව. ඇත්තටම වැඩේ නම් නියමයි. ඒක ඉනවර වෙනකල් ඉන්න බැරි උනා. ඒකටනම් දුකයි.. ඒත් හිටිය ටික වෙලාව ගොඩක් හොඳයි.
දේශකයො දෙන්නෙක්ගෙ කතා ඇහුව මම.. ඒකෙන් එක කතාවක තිබුණ ගොඩක් හිත් ගත්ත දෙයක් ගැන ලියන්නම හිතුන..දේශණය ඡායාරූප ගැන. ඡායාරූප රචනාවක් විස්තර කරගෙන යද්දි ඒකෙ එක තැනක කියපු විස්තරයක් ගැන තමයි කතාව. ඡායාරූප රචනාව කරල තිබුනෙ ජ‍ර්මනියෙ යුදෙව් කෞතුකාගාරයක් ඇතුලෙ ගත්ත ඡායාරූප වලින්. ඒ Jewish Museum Berlin කියන කෞතුකාගාරය.
දේශකය ගැන කීවෙ නැත්නම් ඒක වැරැද්දක්නෙ. එයා තමයි, මොරටුව විශ්ව විද්‍යාලයයේ නිර්මාණ සහ සැලසුම් අංශයේ ජ්‍යෙෂ්ඨ කථිකාචාර්ය, වරලත් වාස්තු විද්‍යාඥ, ප්‍රවීන ඡායාරූප ශිල්පි සිතුමිණි රත්නමලල මහතා. හරි අපූරු මනුස්සයෙක්. දැක්කෙනම් එදාමයි... ඒත් නිකන් දන්න කෙනෙක් වගේ...
හරි ඒ ගැන ඒ ඇති. කතාව කියන්නම්.
කෞතුකාගාරෙ ඇතුලෙ ඇවිදන් යනකොට අපේ කෞතුකාගාරෙ වගේ බඩු මුට්ටු ගොඩ ගහල තිබුනෙ නෑ කීව. තැන් තැන් වල පුංචි පුංචි දේවල් තිබුනෙ කීව. ඒ ඇරෙන්න මුළු කෞතුකාගාර ගොඩනැගිල්ලම කෞතුක දේවල් සිහි වෙන විදියට ගොඩනගල තියෙනව කීව. ඒ කාලෙ හිට්ලර් යුදෙව්වො සමූලඝාතනය කරනකොට, තිබුණ තතවය සිහි වෙන්න දේවල් තිබුණලු.. ඇත්තටම එතුමා විස්තර කල විදියට මට විස්තරයක් කියන්න බෑ. මොකද මම ඒ කෞතුකාගාරය බලන්න නොගිය නිසා. 
ඒත් ඒ එක තැනක තිබුණ කීව පොඩි ලියුම් කෑල්ලක්. මම කියන්න යන්නෙ අන්න ඒක ගැන.
ලියුම අවුරුදු 16ක පොඩි ගෑණු ළමයෙක්, තමන්ගෙ පෙම්වතාට ලියපු එකක්. ඒ කාලෙ හිට්ලර් යුදෙව්වන් සමූලඝාතනය කලේ ගම් පිටින්. බොහොම අමානුෂික විදියට. හැම මිනිහෙක්ම හිටියෙ බයෙන්. කොයි වෙලාවෙ හරි තමන්ට මරණය අත් වෙයි කියන බයෙන්. 
මම පුංචි කාලෙ පොළොන්නරුවෙ ජීවත් උනේ...මට මතකයි ඒ කාලෙ මටත් තිබුණ ඒ බය. කොයි වෙලාවෙ හරි කොටි ඇවිත් අපිව මරයි කියල. ඉතින් මට හිතා ගන්න පුලුවන් ඔය කියන මිනිස්සු හිට්ලර් අතින් මැරුම් කන්න වෙයි කියල බයෙන් කොහොම ජීවත් වෙන්න ඇත්ද කියල.
කොහොම හරි මේ ගෑණු ළමය කාලෙකින් නොදැකපු තමන්ගෙ පෙම්වතාට ලිපියක් ලියල. තමන් හිට්ලර් අතින් මැරුම් කෑවත්, තමන්ගෙ පෙම්වතා කවද හරි ආව දවසක ඒක එයාට ලැබෙයි කියන බලාපොරොත්තුව ඇතුව. ඒ ලිපිය බෝතලයක් ඇතුලට දාල වහල.(බෝතලයක් ඇතුලට දාල වහපුවාම කිසිම හානියක් වෙන්නෙ නෑනෙ. අව්ව, වැස්ස, ගංවතුර වගේ ස්වභාවික උවදුරු වලින් ආරක්ෂා වෙනවනෙ.) එහෙම කල නිසාම තමයි අදටත් අපිට උනත් බලන්න අර කියන කෞතුකාගාරය ඇතුලෙ මේ ලිපිය තියෙන්නෙ.
පුංචි දේටත් ඇස් බොඳ වෙන මට, ඔය කතාව අහද්දිත් ඇස් බොඳ උනා.. ඒක නිසයි මම මේක මගෙ බ්ලොග් එකේ ලියන්න හිතුවෙ.
ඒ පුංචි පෙම්වතියට හිතේ තිබුණ බලාපොරොත්තුව ගැන චුට්ටක් හිතන්න. ඒ වගේ තමන් මැරෙන්න යන මොහොතක උනත්, තමන් ගොඩක් ආදරේ කරන කෙනාට තමන්ගෙ හිතේ තියෙන දේ කියන්නත්, ඒ කියන දේ කවද හරි දවසක එයාට ලැබෙයි කියල හිතන්න තරම් බලාපොරොත්තු සහගතව ඉන්නත් පුලුවන් හිතක්....
ඇත්තටම අපිට තියෙනවද එහෙම හිතක්..?
ඕනෙම දෙයක් ගැන හරි ඉක්මනට අපි බලාපොරොත්තු අත් අරිනව.. විස්වාසය අත අරිනව...හරිම ඉක්මනට අපි ඒක කරනව... අපි බලාපොරොත්තු සහගතව ඉන්නෙ නෑ කාලයක්.. අපිට ඉන්න බෑ එහෙම..
මට හිතෙන්නෙ එහෙම..
ඒ කතාව අහපුවම මට තව දෙයක් හිතුන...
අමරසිරි පීරිස් මහත්මයගෙ " හන්තානට පායන සඳ" ගීතයෙ ඒ පෙම්වතා වගේම කෙනෙක් නේද මේ පෙම්වතියත්...?
හිතන්න....

ප.ලි : සිතුමිණි රත්නමලල මහත්මය ගොඩක් ස්තුතියි, කෞතුකාගාරෙ නම අහල කෙටි පණිවිඩයක් යවපු ගමන් ඒකට ප්‍රතිචාර දැක්වුවට.
ආසාවක් ඇති උනා ඇත්තටම කවද හරි දවසක බලන්න යන්න ඒ කෞතුකාගාරෙ.. එහෙම ගියොත් ඒ දවසට ආයෙම පොස්ට් එකක් ලියන්නම්.

0 තිබුණනම් හිනා වෙන්න

මාත් ආසයි
හිනා වෙන්න
සතුටින්...
ඔයාල වගේම.
ආදරේ කරන්න,
හිත පුරාවටම
ආදරෙන්, 
ගලා යන්න ඉඩදෙන්න
මගෙ හැඟුම් ගංගාව...


ඒත්....,
තේරෙන්නෙ නෑ මට
ඇයි කියල
බය හිතෙන්නෙ, 
හිනා වෙන්න
මේ තරම්...
රතු වේවි කියල,
දෑස්.
ආදරේ කරන්න 
හිත පුරාවට,
නැති වේවි කියල 
නුඹ.
ඉඩ හරින්න හැඟුමන්
නිදහසේ ගලා යන්න, 
ගසාගෙන යාවි යැයි
නුඹ.
අනේ ඒත්......
තිබුණනම් හිනා වෙන්න......!!!

2 ගිහින් එන්නම්

"ගිහින් එන්නම්"
කියල කීවට
ආයෙ නේන වග,
දනී මගෙ හිත..
නෙතු අග නලියන
කඳුළු කැට,
වේලෙන්න හිනා උනේ
නොතෙමන්න
නුඹෙ නෙත..


"පරීරීස්ස්ස්සමට ඉන්න, 
බුදු සරණයි"
නුඹේ එවදන්
රැඳේ දෙසවන
මගේ තනියට
හැමදාම...

නිවාවි
හිතේ කකියන 
දුක.....

"පරීරීරීස්ස්සමට ගිහින් එන්න",
නැවත
නුඹ නේන මුත්

"පරීරීරීස්ස්සමට ඉන්න...!!!!"

9 ගීයට පසු වදනක්....

කලින් ලීව පෝස්ට් එක කියවපු ගොඩක් යාලුවො ගොඩක් දේවල් කීව ඒ ගීතය ගැන... ගොඩක් අය ඒකට කැමතියි.. ඒ අතුරින් සමහර අය පේරාදෙණිය සරසවියට ගිය, අවුරුදු 3,4ක් එහෙ ජීවත් වෙච්ච, සරසවියෙදි පෙම් කළ, ඒ වගේම හන්තානට පායන සඳ ඇත්තටම දැකපු අය... ඒ කියද්දි මටත් හිතුන දවස හන්තානට සඳ පෑව්වම බලන්න තියේනම් කියල..
ඒ කොහොම වෙතත්, මගෙ පෝස්ට් එක කියවපු එක යෙහෙළියක්, මට ගීතයෙ නිදාන කතාව ඇතුලත් පුවත් පතක පළ කෙරුන ලිපියක් එවල තිබුණ.. මට ඇත්තටම හිතුන ඒක කෙටියෙන් බ්ලොග් එකේ ලියන්න... මොකද සමහර කෙනෙක් ඒ කතාව නොදන්නව වෙන්න පුළුවන්... අනික, මම ඒකෙන් තමා දැනගත්තෙ කව්ද මේ ගීය රචනා කළේ කියල...  
ධම්මික බණ්ඩාර කියල එක්තරා ගුරුවරයෙක් තමා මේ ගී පද ලියල තියෙන්නෙ... එයා කොළඹ විශ්වවිද්‍යාලයේ ඉගෙන ගත්ත කෙනෙක්... 
එයාගෙ යාලුවො ගොඩක් ඉඳල තියෙන්නෙ පේරාදෙණියෙ.. ඉතින් ඒ නිසා එයා නිවාඩුවට එහෙ ගියාලු. මම හිතන්නෙ මම වගේම ඒ පරිසරයට ආදරේ කල කෙනෙක්.. එයාට හිතුනලු පේරාදෙණිය ගැන සින්දුවක් ලියන්න..ඒත් එයාගෙ සරසවි ජීවිතේදි ඒක වෙලා නෑ.. අන්තිමේ එයා ගුරුවරයෙක් වෙනව.
උසස් පෙළ පන්තියේ දෙදෙනෙක් අතර ආදරයක් එයා දකිනව... ඒත් සද්ද නැතුව ඒක බලාගෙන ඉන්නව...
ඒ ප්‍රේම කළ යුවල අතරින් සිසුවිය 'ඒ' සාමර්ත 3ක් අරගෙන සරසවියට යනව.. ඒත් සිසුවාට සරසවි ගමන අහිමි වෙනව..
වසර ගණනාවකට පස්සෙ ධම්මිකට ඒ සිසුව හම්බෙනව..
"කෝ අර උඹත් එක්ක එකට බත් එක කාපු කෙල්ල ? " කියල අහන ධම්මිකට හම්බෙනව පුදුම හිතෙන පිළිතුරක්..
"ඒක ඉවරයි. එයා කැම්පස් ගියා. එයාට දුර ගමනක් තියෙනව. පේරාදෙණියෙ ගියාම එයාට දකින්න කොච්චර සුන්දර දේවල් තියේවිද..? ඒ එයාට මම හින්ද ඒ දේවල් විඳින්න බැරි වේවි.. ඒ නිසා ලියුම් ගොඩක් ලියල වෙන් උනා.. ඒත් එයා නම් කැමති උනේ නෑ."
ඒ කතාව අහපු ධම්මිකට කාලයක් තිස්සෙ ලියන්න හිටිය ගීයට නිමිත්තක් ලැබුණ... අන්තිමේ ඒ ලියවෙච්ච ගීතය තමයි " හන්තානට පායන සඳ" කියල අමරසිරි පීරිස් කියන ගැඹුරු හඬින් අපි අහන්නෙ..
පේරාදෙණිය සරසවි බිමට පේන සුන්දරම දසුන හන්තානට පායන සඳ, ඒ තරුණයට දකින්න වරම් නැති උනත්, ඒ තරුණිය ඒක හොඳින් දකිනව.. විඳිනව...
ඇය තවමත් ඔහුට ආදරේ නිසා තනිවම සරසවියෙ වෙසෙනව... ඒත් ඔහු ඇයට කියන්නෙ ඒ තනිය නැති වෙන්න කෙනෙක් ළං කර ගන්න කියල.. 
"කුඩේ යටින් ඔබ යන කල
එපා තනිය දැනෙන්න"


"ලතා මඩුළු අත වනාවි
එපා අහක බලන්න
මා ගැන මතකය ගුලිකර
මහවැලියට දමන්න..."




තමන් ගැන මතකය අමතක කර ගලා යන මහවැලියට දමා, ආදරේට අත වනන කෙනෙක් එක්ක එකතු වෙන්න කියල තමන් ගොඩක් ආදරේ කළ තමන්ගෙ පෙම්වතියට කියන මේ පෙම්වතා අද කාලෙ ආත්මාර්තකාමී පෙම්වතුන්ට, පෙම්වතියන්ට කොයි තරම්නම් ආදර්ශයක්ද කියල මට හිතෙනව..
බහුතරයක් තමන්ගෙ පෙම්වතිය විශ්ව විද්‍යාලයට යනවට අකමැතියි...ගොඩක් අය තමන් ආදරය කල කෙනා තමන්ගෙන් වෙන් උනොත් කරන්නෙ පලි ගන්න එක... ඒ කාලෙ ගත්ත පින්තූර විකෘති කරල ප්‍රසිද්ද කරනව. එහෙමත් නැත්නම් දුරකතන මගින් තර්ජනය කරනව... සමහරු තමන් කාලාන්තරයක් ආදරේ කල කෙනාව මරලත් දානව...
ඒත් එහෙම වන සිව්පාවුන්, වැනි මිනිසුන් මැද, මේ වගේ දෙවි දේවතාවන් වගේ මිනිස්සුත් ඉන්නව..


කොහොම වෙතත්, ධම්මික බණ්ඩාර අතින් ලියවෙච්ච මේ ගීතය ඉතා සංවේදී සත්‍යය කතාවක් ගැබ් වෙච්ච, හරිම අපූරු ගීයක්..

ගී පද මාලාව : ධම්මික බණ්ඩාර
සංගීතය : ඩැනිස්ටර් පෙරේරා
ගායනය : අමරසිරි පීරිස්

ධම්මික බණ්ඩාරගේ මේ අත්දැකීම පුවත්පතට ලියල තිබුණෙ අජිත් අලහකෝන් කියල කෙනෙක්.. පුවත්පතනම් මොකද්ද කියල සඳහනක් තිබුනෙ නෑ.




4 මං ආසා ගී - හන්තානට පායන හඳ

හන්තානට පායන හඳ
ලස්සනයිද කියන්න
මා නොදකින ඒ පුර හඳ
ඔබට හැකිය දකින්න...


අඳුරු ලලා වහිනා කල
සරසවි බිම තෙමෙන්න
කුඩේ යටින් ඔබ යන කල
එපා තනිය දැනෙන්න


ලතා මඩුළු අත වනාවි
එපා අහක බලන්න
මා ගැන මතකය ගුලිකර
මහවැලියට දමන්න...


හන්තානට පායන ...

අමරසිරි පීරිස් කියන අසහාය ගායක ගායනා කරන මේ ගීතයට මම ගොඩක් ආසා කරනව... ඇයිද කියල හේතුවක් පැහැදිළි කරන්න දන්නෙ නැති දෙයක් මේ ගීතයත් එක්ක බැඳිල තියෙනව..
පේරාදෙණිය සරසවිය හා බැඳුණු මේ ගීතය ඇහෙනකොට, දෑස් පියාගෙන සරසවි බිම මතක් කරගන්න මට පුලුවන්... ඒත් වැඩේ කියන්නෙ මම සරසවියට යන්න වරම් ලද කෙනෙක් නෙවෙයි..
මගෙ මාමල ඉන්න කාලෙ, මගෙ මිත්‍රයන් බලන්න ගියා ඇරෙන්න මම එහෙ ගිහින් නෑ... ඒත් මහ පුදුම විදියට මම පේරාදෙණිය සරසවියට ඇලුම් කරනව... මගේ ෆ්ලිකර් එක බැලුවොත් ඔයාලට දකින්න පුලුවන් ඒකෙ මම සරසවි පින්තූර දාල තියෙනව. මම මගෙ පළවෙනි එකම ඡායාරූප ප්‍රදර්ශණේ කරන්න කලිනුත් එහෙ ගියා ඡායාරූප ගන්න... මම නුවර ගියොත් අනිවාර්යෙන්ම යන තැනක් සරසවිය... එතනට ගියාම හිතට දැනෙන් දේ පැහැදිළි කරන්න මම දන්නෙ නෑ... ඒත්.... මම හරිම ආසයි ඒ බිමට... ඒ නිසාම මම මේ ගීතයටත් ආසා කරනව... මොකද, මට සරසවි බිම සිහි වෙන නිසා....

4 පළමු උපන්දිනේ.....

ආ මග කෙටියි යා යුතු මග දුරයි
නිරතුරු නුවණැසින් 
තරණය කළ යුතුයි

මේ ඇරඹුමයි 
මාවත බෝ දුරයි
නුවණින් අවදියෙන් 
යා යුතු බව දනිම්

මේ මග තැනිතලා සේම සෙල්තලා 
හමුවේවි
සිත සවි නොඹිඳ එමග ගෙවා දිරි වඩා
ජයබිම දකිමි අදිටනින්
 
ආ මග කෙටියි.... 


සාවුන් මුවැත්තියන් සේම වග වලසුන් 
හමුවේවි
නුවණැස නොහැර කළණ මිතු සිත හඳුනා
තරණය කරමි මග සොඳින්


ආ මග කෙටියි....  

ගීතය අහන්න මෙතනින් 

එක් ලඟ ලඟම ගීත දෙකක් ලියන්න අදහසක් තිබුනෙ නෑ... ඒත්, අද දවස මගෙ බ්ලොග් අඩවියට විශේෂ දවසක් නිසා..  මට හිතුන් මේ ගීය ලියන්න ඕනෙ කියල. මොකද මම ආ මග කෙටියි.... යා යුතු මග ගොඩක් දුර නිසා..
අද දවසට මම මගේ බ්ලොග් අඩවියට පළවෙනි පෝස්ට් එක ලියල හරියටම අවුරුද්දක් වෙනව.. මම මගෙ "පනහයි" කියල ලියපු 50 වෙනි පෝස්ට් එකේදි කීව වගේ, මම හේතු කීපයක් නිසා මේක ලියන්න පටන් ගත්ත.. මම ඇත්තටම ගොඩක් හෙමින් ගමනක් ඇවිත් මීට ටික දවසකට කලින් මගෙ 50 වෙනි පෝස්ට් එක ලීව... සමහර විට ඒ 50 ලීවට වඩා වැඩි වේගෙකින් මම පහුගිය දවස් ටිකේ ලීව... සමහර විට මට පහුගිය දවස් ටික ඒ විදියට ලියන්න වෙලාව ලැබුණ කියනවට වඩා හිතේ තිබුණ බර ගොඩක් වැඩි නිසා ලීව කියල කියන එක හරි කියලයි මට හිට්තෙන්නෙ.. (දැන් ඉතින් හිතන්න ඕනෙ නෑ ඒ මොකද කියල... ඒ මොකද කියල හිතුවට ඒකට හේතු හම්බෙන්නෙත් නෑ.)
කොහොම හරි මම ආව හෙමින් ගමන හෙමින්ම යන්න තමයි අදහස... මේ කුරිරු ලෝකෙ යහතින් ජීවත් උනොත්, ඉස්සරහටත් තව ලියන්න හිතනව... එක එක විදියෙ දේවල්..
මම ලියන සමහර දේවල් විතරක් කියපවු මගෙ එක යාලුවෙක් මගෙන් ඇහුව "ඇයි ඔය තරම් මිනිස්සු එක්ක තරහ" කියල.. මම මිනිස්සු එක්ක තරහ නෑ... මගෙ ලඟින්ම ඉන්න මාව දන්න (මාව දැනෙන) අය දන්නව මම මිනිස්සුන්ට කොච්චර ආදරේ කරනවද කියල...මම කවුද කියල. 
ඒත් මම දන්නව මාව පිටින් දකින අය මගෙ ගැන හිතන දේ...ඒකට මම තරහ නෑ... 
මට ගොඩක් කිට්ටු මගෙ සමහර යාලුවො මටම කියල තියෙනව මා එක්ක කතා කරන්න කලින්, මම මහ "ලොකු කම තියෙන", "අලි ඔලුවෙන් ඉන්න" කෙනෙක් කියල හිතුව කියල... ඒත් මාව ආශ්‍රය කලාට පස්සෙ ඒ අදහස වෙනස් උනා කියල.
වෙන්න ඇති...
මම ඉස්කෝලෙ යන කාලෙත් මට එහෙම චෝදනාවක් තිබුන... මම හිනා වෙන්නෙ "නෝන්ඩියට" කියල..
අනේ මම එහෙම හිනා උනේ නම් නෙ ඒ කාලෙවත්... ඒ කාලෙ එහෙම හිතපු මගෙ කවුරු හරි යෙහෙළියෙක් මේක කියවනවනම්, මං ගැන එහෙම හිතාගෙන හිටියනම් ඒ අදහස දැන්වත් වෙනස් කර ගන්න...
දැන් ඒ පරණ කතා ඇති..



මම ආයෙමත් ආදරෙන් මතක් කරන්න කැමතියි "සංසාරේ අපි" ලියන "ජීවිතේ මල්" අක්කව... එයා තමයි මට බ්ලොග්කරණයේ ආසාව ඇති කලේ.. එක එක දේවල් කියල දුන්නෙ....
ඊට අමතරව මගෙ බ්ලොග් අඩවියට එක වරක් හරි ගොඩ වෙලා, මගේ දේවල් අගේ කල, කොමෙන්ටු දැම්ම, හැම කෙනෙක්ටම මම ගොඩක් ආදරෙයි.. ඒ වගේම ණයගැතියි... මොකද එයාලගෙ ඒ දේවල් තමා හැමදාම මාව දිරිමත් කරන්නෙ...  මම නම් වශයෙන් නොකීවට මට සමා වෙන්න..
මට ඒ දීපු සහයෝගෙ ඉදිරියටත් ඔයාලගෙන් ලැබෙයි කියල මම බලපොරොත්තු වෙනව.. තනිවම මේ ගමන යන්න බෑ... හැමදාමත් මගෙ අඩු පාඩු පෙන්නල දීල, මගේ දේවල් අගේ කරල, මගෙ එක්ක ඉඳීවි කියල මම බලපොරොත්තු වෙනව...

සාවුන් මුවැත්තියන් සේම වග වලසුන් 
හමුවේවි
නුවණැස නොහැර කළණ මිතු සිත හඳුනා
තරණය කරමි මග සොඳින්


ප. ලි. මගෙ බ්ලොග් එකේ පෙනුම මම ටිකක් අද උදේ වෙනස් කලා...ඇත්තටම මම ඒක කරන වෙලේ මට මතක් උනේ නෑ මගෙ බ්ලොග් එකට අදට අවුරුද්දක් වෙනව කියල.. ඒ හැමදේම කරල ඉවර උනාට පස්සෙ තමයි මට ඒ බව මතක් උනේ



3 මං ආසා ගී - මල් පිට මල්

මල පිට මල් හැලෙන දිගු මාවතේ 
පිය මත පිය තබමින් හිනැහෙන නුඹේ 
ඉඟි නලුවට වශී වී 
අත්තල නගයි තුරු පත් පවා
අත්තල නගයි තුරු පත් පවා


දිය පිට දිය රැළි නගන ගං දියේ
සැඩ රළ මතින් ඔරුවක නැගී 
එතෙරට යනු දැක ඔබයි මමයි 
සැඩ නල පවා හමන හැටි පුදුමයි
සැඩ නල පවා හමන හැටි පුදුමයි..  


මල පිට මල්.....

වැහි පිට වැහි හැලෙන රාත්‍රියේ 
උණුහුම් වෙමින් තුරුලත වෙලී 
මුදු රස විඳින සඳ ඔබයි මමයි 
හිරිකඩ පවා දැනෙන හැටි පුදුමයි 
හිරිකඩ පවා දැනෙන හැටි පුදුමයි..


මල පිට මල්.....

ප්‍රවීණ ගායක නැසී ගිය ම‍ර්ව්න් පෙරේරාගේ පුත් අමල් පෙරේරා ගායනය කරන මේ ගීතයට මම ගොඩක් ආසා කරනව... මම කලින් දැනන් හිටියෙ නෑ මේක ගායනය කරන්නෙ කව්ද කියල... අමල් පෙරේරා සමහර ගායන තරඟ වලදි නවක ගායක ගයිකාවන් පහත් විදියට විවේචනය කරද්දි නම් මට මේ ගායකව පේන්න බෑ.. (ඇත්ත කියන්න එපැයි පැත්ත ගියත්.) මොකද එතන හිටිය සමහර විනිසුරු වරුන්,වරියන් මෙයාට වඩා ගොඩක් ප්‍රවීන අය.. ඒ අය බොහොම හොඳ විදියට ප්‍රතිචාර දක්වද්දිත් මෙයා කැත විදියට විවේචනය කලා.. එ කොහොම වෙතත් අපි "මේ නගරය" නමින් සංගීත සැන්ඳෑවක් සාංවිධානය කලා අමල් පෙරේරා සහ ඉන්ද්‍රචාපා බුලත්සිංහල සමග... ඒක හොඳට තිබුණ... ඔහොම වෙතත් ඉතින්, මනුස්සයගෙ ගති ගුණ කෙසේ වෙතත් හොඳ දෙයක් තියෙන්වනම් ගේ කරන්න ඕනෙනෙ.... මම මේ ගීතයට කැමතියි... මෙයාගෙ ගොඩක් ගීත නෑනෙ... අනිත් ඒව තාත්තගෙ ගීත.. ඒවනම් ගොඩක් තියෙනව මම ආසා ගී...
මේ ගීතය ලීවෙ කව්ද කියලනම් මම දන්නෙ නෑ.. සංගීතය කාගෙද කියලත් දන්නෙ නෑ.

කොහොම හරි මෙන්න ගීතය අහන්න බලන්න ඕනෙනම් ඔයාලටත්...



3 භූමිදානයට පෙර.....

අත්තිවාරමක් නැතුව තට්ටු ගොඩනැගිල්ලක් හදා ගන්න විදියක් තියේනම් මට කියල දෙන්නකො කවුරු හරි..මම ආසයි එහෙම විදියක් ඉගෙන ගන්න..

අපේ ජීවිතත් හරියට තට්ටු ගොඩනැගිලි වගේ කියලයි මට හිතෙන්නෙ.. මොකද එක එක බලාපොරොත්තු එකතු වෙලා, දකින හීන සැබෑ කර ගන්න අපි රේස් එකක් දුවනව..
ජීවිතේ එක එක කාල වලදි අපි එක එක බලාපොරොත්තු එක්ක ජීවත් වෙනව.  ඒ හීන, බලාපොරොත්තු සාර්ථක - අසාරථක වීම කෙසේ වෙතත්, ඒ අතීතය තමයි හැම වෙලේම අපෙ අත්තිවාරම වෙන්නෙ... අපිට වරදින තැන්, අපි සාර්ථක වෙන තැන් ඒ හැම දෙයක්ම අපිට උදව් වෙනව වර්තමානයේ ජීවත් වෙන්න... අනාගතේ ගොඩනගන්න...

මම පුංචිම කාලෙ අම්මලාට කීවෙ මම ලොකු උනාම මාලු කාරයෙක් වෙනව කියල... (සාමාන්‍යයෙන් කවුරුත් කියන්නෙ නෑ එහෙම දෙයක්) ඒ වෙන මොකුත් නිසා නෙවෙයි... මාලු ගේන කෙනා වැඩ දාල ලොකු මාලුවෙක්ව පුංචි පුංචි කෑලි වලට කපනව මම බලාගෙන ඉන්නෙ හරිම ආසාවෙන්... මට ඒ කාලෙ මෙලෝ සිහියක් නෑ ඒක දකිනකොට.. ( කොච්චර සිහිය නෑද කියනවනම් එක දවසක් මාලු ගන්න අතේ තිබුන රුපියල් විස්ස ඉරුව ගහක කොලයක් කියල හිතාගෙන.) මාලු ගේන කෙනා තමයි මට හිටිය වීරය..


කාලයක් යද්දි ඒක වෙනස් උනා..
මගේ මාමල දෙන්නෙක්ම දොස්තරල වෙන්න ඉගෙන ගත්ත ඒ කාලෙ. (අනේ නයා කියලනම් හිතන්න එපා ඔන්න) එයාලගෙ ලොකු ලොකු පොත් දැකල ආසාවක් ඇති උනා දොස්තර කෙනෙක් වෙන්න. ඒ බලාපොරොත්තුව කාලයක් තිබුන..
මම ඉපදුනෙ, හැදුනෙ වැඩුනෙ පොළොන්නරුවෙ නිසා යුද්ධෙ බිහිසුණු කම දැකල තිබුන... ඒ කාලෙදි ජීවිතේ ආයෙමත් බලාපොරොත්තුවක් වෙනස් උනා.. ඒ මම ලොකු උනාම රට වෙනුවෙන් යුද්ධෙට යන යුධ සෙබලෙක් වෙන්න ඕනෙ කියල.. කාලයක් මම හවසට් PT ක‍රන්න යන හමුදා සෙබලු කට්ටියක් එක්ක PT කලා... එයාල කණ්ඩායම අපේ ගේ ඉස්සරහින් අපේ පාසැල් ක්‍රීඩා පිටියට දුවද්දි මමත් එයල එක්ක ගියා... හරි ආඩම්බරෙන් එයාල එක්ක මහ පාරෙ දිව්වෙ ඒ කාලෙ...
ඒත් කඳවුරක ඉහළ නිලධාරියෙක්ගෙ නොසැලකිල්ල හින්ද එක ගමක් මුළුමනින්න ත්‍රස්තවාදීන් අතින් මැරුම් කෑ සිද්දියක් වාර්තා කිරීමට එරෙහිව මගේ තාත්තව හමුදාව විසින් රැගෙන යාමට සෙවීම හා ගෝනිබිල්ලන්ට ගොදුරු වූ "ජනප්‍රිය" මාමා නිසා මට ඒ හමුදා සිහිනය එපා විය.
ආයෙම වතාවක් දොස්තර සිහිනයම ඉස්මතු වූ නිසාම උසස්පෙළ ජීව විද්‍යාව හැදෑරුවද, පිස්සු කෙලීම නිසාම ඒ සිහිනය දැන් මා ගමන් කරන දිශාවට මාරැ විය...
එය එසේ සිදු විය.
තව දුරටත් ඇති වන බලාපොරොත්තු, බිඳ වැටෙන බලාපොරොත්තු, සාර්ථක වන බලාපොරොත්තු එක්ක මම ජීවත් වන්නෙමි...
වරක් ලංකාව හා කළා රැකියාව අත හැර මාලදිවයිනට අවුරුදු 2ක කොන්ත්‍රාත්තුවකට ගිය මම, මාස 6කින් ලංකාවට එන්නේ ලංකාවේ කුමක් කරන්නේද කියන දේ පිළිබ්ඳව කිසිදු බලාපොරොත්තුවක් නැතුවය..
ඒත් මට ගොඩක් අය "නිකන් කාලා බීල ඉන්න තිබුණ එක දාල ආව" කියන නෝක්කඩුව් කීය.ඒත් මා මට සිත් දේ කලෙමි...එය එසේය..
හැබැයි මම කිසිම දවසක මගේ අතීතය අමතක නොකරන කෙනෙක් බව "මගේ අය" (මට එහෙම අය සිටිත්. අතක ඇඟිලි ඇත්තේ 5කි.. ඒ ඇඟිලි 5 අපිට නැතුවම බැරිය..එක ඇඟිල්ලක් නැති වීම තමන්ගේ එදිනෙදා දේවල් වලදී තමන්ට කුමන් හෝ ලොකු අඩුවක් දනවයි. අතේ ඇඟිලි 5 සදාකල් අතේ තිබිය යුතුමය...එකක අඩුව ජීවිත කාලයම විඳවීම්ට හේතුවක් වෙයි.. මම "මගේ අය" කියන්නේ ඒ ඇඟිලි 5ටය..) හොඳින් දන්නා කරුණකි...  සමහර විට අතීතය දුකක් විය හැකිය.. ඒත් මම ඒ දුක වළලා දැමීමට උත්සහ නොකරමි.. හේතුව ඒ දුකත් අපි සමඟ සිටිය යුතු බැවිනි... 
බහුතරයක් කියන්නේ "පරණ දේවල් අමතක කරල දන්න ඕනෙ"... "කුණු ගොඩවල් තියා ගන්න හොඳ නෑ." "පරණ මතකය ආගෙ ගොඩ ගන්න බැරි වෙන්න වළලන්න ඕනෙ" වගේ දේවල්ය. ඒත් මගේ ධර්මය ඊට වඩා ටිකක් වෙනස්ය... මම ඒ පරණ දේවල් මා ලඟම තබා ගනිමි... ඒ ඒ දේවල් ව‍ර්තමානය, අනාගතය ගොඩනගන්න ලොකු උදව්වක් වෙන බව මම විස්වාස කරන නිසාවෙනි... කෙනෙක් මෙය විස්වාස නොකර‍න්නට පුලුවන්... එලෙස මා සමග ත‍ර්ක කළ අයද නැතුවම නොවේ.. "මම පරණ දේවල් කියන්න, හිතන්න එපා, එහෙම ඒව හිතල අපිට ඉස්සරහට යන්න බෑ" එහෙම කියල මගේ එක්ක රණ්ඩු වුනු මගේ ඉහළ නිලධාරීන්ද නැතුවාම නොවෙයි... ඒත් මම සිත්න විදිය ඊට වඩා වෙනස්.. 
අතීතයක් නැති මිනිහෙකුට වර්තමානයක්, අනාගතයක් සාර්ථක කර ගැනීම අසීරුය... අපි හිටි ගමන් අහසින් පාත් වූයේ නැත.. වැරදි, වැරදි හැම දේම ඉගෙන ගන්නෙමු.. හැමදාම වරදින්නේද නැත.. ඒත් එක රැයින් එළි වන්නේද නැත... අපි ගෙවුණු අතීතය අමතක කර වර්තමානයේ පමණක් ජීවත් වීම අසීරුය.. අතීතයේ වැරදුන දේම සිතමින් දුක් විය යුතුයැයි මම නොකියමි... එහෙත්, ඒ දේවල් අමතක කර දමා, අතීතයක් නැති ගානට ජීවත් වීමට උත්සාහ කිරීම හිස් දෙයකි...
එය එසේය...
තට්ටු ගෙයක් හදන විට හොඳ අත්තිවාර්මක් අනිවාර්ය වේ.. එසේ නැතිනම් ගෙය බිමට සමතලා වීම වැළැක්විය නොහැකිය... පදනම ශක්තිමත් නොවූ තැන ඒ මත ගොඩ නගන දේ තාවකාලික වේ... අතීතය අපිට වීවිතය ගොඩ නැගීමට ඇති හොඳම පදනමයි... අතීතයේ වැරදුන තැන්, සාර්ථක තැන් වර්ථමාන බිත්ති බැඳීමට් හොඳ පදනමක් වෙයි.. අනාගත වහල ගැසීමට හොඳ පදනමක් වෙයි..

ඒ නිසාවෙන්ම, අතීතය අමිහිරියැයි සිතා වළලන්නට පෙර වරක්, දෙවරක්, තෙවරක් නොව කිහිප වරක් සිතන්න.... හුදකලාව එය සිතීමට යන කාලය පසු තැවෙනවාට වඩා වටිනාකමක් තිබෙන්නට් පිළිවන...

4 මං ආසා ගී - ලක් වැසියන්

ලක් වැසියන් කෙරෙහි 
නැමී අරහත් මහ මිහිදු හිමී 
පෙව්වෙ උතුම් සදහම් මී 
පුත නුඹටත් පොවමි පෙමී

ජාතිය රන් විමනක් වේ 
ආගම මිණි පහණක් වේ
එය රැක ගන්නනට මෙළොවේ 
සමත් වෙතොත් පුත නුඹ වේ


මේබඳු උතුම් ලංකාවේ 
දසතින් දුසිරිත් බෝවේ
මේ ගැන වැඩ කළොත් ළොවේ
නුඹෙත් මගෙත් නම කියැවේ

ඉටු කළ යුතු යුතුකම්
ලැබුණත් ලෝකෙන් ගැරහුම්
ඉවසන්නට පුලුවන්නම්
නුඹයි මගේ පුතා උතුම්

තමන් ලැබූ දිවි පෙවෙතේ
කොටසක් රට සමය වෙතේ
පුදනොකළොත් නුඹෙන් පුතේ
මෙළොවට කිසි පළක් නැතේ

මේ ගැන වැඩ කොට ඉමහත්
ලැබෙන දුකත් හිරිහැරයක්
නිවනට සරිකොට සිතතොත්
නුඹයි මගේ පුතා සමත්

කාටත් හිමි පොදු දේ නම්
නැතිබැරි හිඟ අවහිරකම්
මේ දේ මැඬගෙන දස්කම්
පෑම තමයි සුරු විරුකම්

උස්තැන් දැක හැකිලෙන්නේ
මිටිතැන් දැක පුප්පන්නේ
නිවටුන් බව සිතමින්නේ
මගේ පුතා ලොකු වෙන්නේ


සුනිල් එදිරිසිංහයන් ගායනා කරන මේ ගීතය පද රචනා කරල තියෙන්නෙ එස්. මහින්ද හිමියන්... රෝහණ වීරසිංහයන්ගේ සංගීතයෙන් රසවත් වෙච්ච මේ වගේ දේශාභිමානී ගීත දැන් ලියන්න, කියන්න කෙනෙක් නැති එක හරිම දුකක්... ඔහේ දඩ බඩ සංගීතෙකට එකට යන වචන ටිකක් කියන එක තමා දැන් ඉන්න බහුතර ගායකයො කරන්නෙ... අනේ කාලේ, වනේ වාසේ...

මේ ගීතය අහන්න

4 පනහයි...!!!

අද 2011-11-17 මගේ බ්ලොග් එකේ 50 පොස්ට් එක මම ලීව.... ඇත්තටම සතුටුයි... මම මේ සිංහලෙන් මේ බ්ලොග් එක ලියන පටන් අරන් මේ මාසෙ 25 වෙනිදට හරියටම අවුරුද්දක්.... බ්ලොග් එක පටන් ගත්තෙ මම 2006 උනත් එදා මම කලේ මගෙ ඡායාරූප කීපයක් මේකෙ දාල තියපු එක විතරයි... එහෙම අවුරුදු 4ක් නිකන්ම තිබුණ මගෙ බ්ලොග් එක 2010 දි මම වෙනස් කලා...
දෙදහස් 10 නොවැම්බර් මාසෙදි මම විවිධ වූ හේතු නිසා මේක ලියන්න පටන් ගත්ත... ඔලුවෙ තියෙන බර නිදහස් කරගන්න හිතාගෙන හිතට එන දේවල් ලියන්න ඕනෙ කියල මම මේක පටන් ගත්ත...2010 දෙසැම්බ‍ර් මාසෙ මගෙ කුළුඳුල් ඡායාරූප ප්‍රදර්ශණෙන් පස්සෙ මම ආයෙම මගෙ බ්ලොග් එකේ නම වෙනස් කලා...."සිත් විනිවිද" කියල.. ඒ මගෙ ඡායාරූප ප්‍රදර්ශ්නේට දාපු නම.
ඒ නම මට දුන්නෙ "සංසාරේ අපි" බ්ලොග් එක ලියන "ජීවිතේ මල්". මම ප්‍රදර්ශණේට නමක් හොයනකොට කිසි ලෝභ කමක් නැතුව ඒ නම දුන්න. ඒ විතරක් නෙවෙයි කවියකුත් ලියල දුන්න... අපි දෙන්නගෙ වාසගම එක උනාට මම ජීවිතේ මල් අඳුන ගත්තෙ මූණු පොතෙන්.. අද වෙනකනුත් දැකල නැති උනාට, සිංහල බ්ලොග්කරණයේ ගොඩක් පාඩම් මම එයාගෙන් ඉගෙන ගත්ත.. මගෙ පළවෙනි බ්ලොග් පෝස්ට් එකට සුබ පතල පළවෙනි කමෙන්ට් එක දැම්මෙ ජීවිතේ මල්... ඒ දිරි ගැන්වීමට ගොඩක් පින්.
ඒ වගේම හැමදාමත් මගෙ දේවල් වලදි තිරේ ඉස්සරහ නොහිටියට, තිරේ පිටිපස්සට වෙලා ඉඳන් මට හයිය දෙන, මාව දිරි ගන්වන මගෙ පව්ලෙ අය, මිතුරු කමට එහා ගිය සහෝදර කමක් තියෙන මගේ මිතුරු මිතුරියන් (මට එහෙම ගොඩක් අය නෑ) මට අමතක කරන්න බෑ.
මට ගොඩක් පොස්ට් ලියන්න හේතු දුන්න චූටි මල්ලි, බුද්දි අමතක කරන්න බෑ.
මගෙ බ්ලොග් එකේ ගොඩාක් යාලුවො නැති උනත්, හැමදාම මම ලියන දේ කියවල, අඩු පාඩු කියන, හොඳ ලියන, කියන මගේ යාලුවො ටික, මගෙ අක්ක,ගොඩය මල්ලි, නෙල්...., නම් නොකීවත් තව ගොඩක් අය මට ලොකු ශක්තියක් දෙනව මේව ලියන්න...
මගේ දේවල් කියවල, කෙනෙක් හොඳ හෝ නරක කියනකොට තමයි මට සතුටු... ඒක ලියන, මොනයම් හෝ කලා කෘතියක් කරන කෙනෙක් හොඳට දන්නව ඇති.. ඒ ලැබෙන සාතුට කවදවත් මිල කරන්න බෑ. ඒකට මිලක් නෑ. මම ෆොටෝ එකක් අරන් ඒක ෆිලිකර් එකට දපුවම ඒක බලල කෙනෙක් "ඒක ලස්සනයි" කීවම, මම බ්ලොග් පෝස්ට් එකක් ලියල පළ කලාම ඒක කියවල "හොඳයි" කීවම ලැබෙන සතුට වෙන කිසි දේකින් ගන්න බෑ. ලැබෙන්නෙ නෑ.
අවුරුද්දක කාලෙකදි මම අර්ධ ශතකයක් ගැහුව... ටෙස්ට් ඉනිමක්...  ගොඩක් ලියන්න දේවල් හිතේ තිබුනත් ලියන්න වෙලාව හොයා ගන්න එකත් වෙලාවකට ප්‍රශ්ණයක්...
ඒත් පුලු පුලුවන් වෙලාවට ලියන්න බලනව...


මෙච්චර කාලයක් මගෙ එක්ක හිටිය වගේම, ගල්,මල් එක්ක ඉස්සරහටත් මගෙ එක්ක ඔයාල ඉඳීවි කියල මම විස්වාස කරනව...

මම ලියපු දේවල් මම කවදාවත් කෙනෙක්ට රිද්දන්න, මඩ ගහන්න ලීවෙ නෑ... මම එහෙම කියන්නෙ අවංකවමයි... 
මොකක් හරි හේතුවක් නිසා කෙනෙක්ට හිත රිදුනනම්, අනේක වාරයක් මට සමාවෙන්න..



1 ඇත්ත කියමු, බිම ඉඳගමු.

ඊයෙ උදේ එක රේඩියෝ චැනල් එකක ගිය විහිලු කතාවක් ඇහුව...
කතාව මේකයි... (මම කතාව නොකියම මගෙ කතාව ලීවොත් ඉතින් බැණුම් අහන්න වෙනවනෙ.. අර දවසක් රජ්ජුරුවන්ගෙ බූරු කණ් දෙකේ කතාව නොකිය ඉඳල එහෙම උනානෙ)


ඔන්න එක දවසක් අපි කියමුකො නිමල් කියල... නිමල්ට පොඩි චාන්ස් එකක් හම්බුනා අපායට ගිහින් එන්න. මිනිහත් ඉතින් හරි සතුටෙන් ගියා ගමන.. මොකද ඉතින් ලේසියෙන් හම්බෙන චාන්ස් එකක් නෙවෙයිනෙ... එහෙ යන්න වෙන්නෙ කජ්ජ ගැහුවම විතරනෙ.. (ඒ කීවෙ මළාම).. මිනිහට ෆුල් සැට... මොකද එහෙ ගිහින් ඇවිත් ඉතින් රස කර කර විස්තර කියන්න පුලුවන්නෙ මෙහෙ අයට..
ඔන්න ඉතින් ගමන ගියා කියමුකො... දැන් ඉතින් එක යම පල්ලෙක් (පිළිගැනීමේ යමපල්ල කියමුකො) අපේ නිමල් අයියව එක්කන් යනව ඉන්ඩක්ෂන් එක දෙන්න... එක එක ක්‍රියාදාම කියා දිදී යනව. නිමල් අයියත් එක එක ප්‍රශ්ණ අහ අහ යනව...
ඔය අතරෙ නිමල් අයිය දැක්ක එක බිත්තියක ඔරලෝසුවක් ගහල තියෙනව... හැබැයි එක වැඩ කරන්නෙ නෑ. ඒ ගමන නිමල් අයිය යම පල්ලගෙන් ඇහුව මොකද්ද ඒ සීන් එක කියල.. දීපු උත්තරේ ඇහුවම නිමල් අයිය ෆුල් හොල්මන්...


යම පල්ල : "මනුස්ස ලෝකෙ ඉන්න හැම කෙනෙක්ටම අපායෙ ඔරලෝසුවක් තියෙනව. ඒ අය බොරු කියන කියන වාරයක් පාසා ඔරලෝසුවෙ කටු කැරකෙනව.ඒ කියන්නෙ එක බොරුවකට එක තප්පරයක් යනව."
නිමල් අයිය : "එතකොට මේ වැඩ කරන්නෙ නැති ඔරලෝසුව කාගෙද..?"
යම පල්ල : "ඒක තෙරේසා මව්තුමියගෙ"
නිමල් අයිය : "හ්ම්ම්ම්"


තව ටිකක් දුර යනකොට තියෙනව දෙපාරක් විතරක් කැරකිච්ච ඔරලොසුවක්..


නිමල් අයිය : "එතකොට මේ දෙපාරක් විතරක් කැරකිච්ච ඔරලෝසුව කාගෙද..?"
යම පල්ල : "ඒක ______________ ගෙනෙ" (මට ඈත්තටම ඒ කියපු නම මතක නෑ. නිකන් බොරු නමක් කියල මෆෙ ඔර්ලෝසුව කරකව ගන්න ඕනෙ නෑනෙ.)


ඔහොම යද්දි ඉතින් එක එක විදියට කැරකෙන ඔරලෝසු තියෙනව... යම පල්ල ඒව කාගෙද කියලත් කියනව.. නිමල් අයියට එක පාරම කල්පනාවක් ආව... 


නිමල් අයිය : එතකොට අපේ මන්ත්‍රීතුමාගෙ ඔරලෝසුව කොයි...?
යම පල්ල නිමල් අයියව එක්කන් ගියා ටිකක් එහාට...


යම පල්ල : "අන්න අර අතන ෆෑන් එක විදියට කැරකෙන්නෙ, මන්ත්‍රීතුමාගෙ ඔරලෝසුව තමයි."
ගජරාමෙට උපරිම වේගෙන් කැරකෙන ඔරලෝසුවක් පෙන්නුව යමපල්ල.... නිමල් අයිය ඇස් දෙකත් උඩ තියාගෙන බලා හිටිය මන්ත්‍රීතුමාගෙ ඔරලෝසුව දිහා..
"යකෝ මෙහෙමත් බොරු කියන්න පුලුවන්ද..? කියන්නෙම බොරුනෙ..."


ඔන්න ඕකයි කතාව

ප.ලි.

අපේ රටේ ඉතින් දේසපාලුවො කියන්නෙ බොරු කියන්න උපන් හපන්කම් ඇති අය කියල බාලාංශ පන්තියෙ ළමයෙක් උනත් දන්නවනෙ... දේශපානය කරන්න එක සුදුසුකමක් තමයි හැරෙන හැරෙන අතට බොරු කීමට ඇති හැකියාව... මිනිසුන් රැවටීමට ඇති හැකියාව.


හැබැයි ඉතින් අපි ගොඩක් වෙලාවට බොරු කියන්න පෙළඹෙනව එක එක හේතු හින්ද. දෙමව්පියන්ට, ළමයින්ට, තමන්ගෙ හොඳම මිත්‍රයින්ට, තමන්ගෙ පෙම්වතාට, පෙම්වතියට, ගුරුවරුන්ට, ඔෆිස් එකේ බොස්ට නා නා විද බොරු ඒ ඒ වෙලාවට අපේ ගැලවීමට කියන්න අපි පෙළඹෙනව..
ඒත් ඉතින්, ඇත්තටම බොරුව තරම කොච්චර උනත් (ලොකු/පොඩි), බොරුව බොරුවමයි... අපි බොරුව කියන්නෙ කෙනෙක්ව රවට්ටන්න... තවත් කෙනෙක් ඇත්ත දැනගන්න එක වලක්වන්න...ඒ අපේ වාසියට... 
ඉතින් කෙනෙක් රවට්ටන එක පවක්.. 
ඒකත් තමන්ට ගොඩක්ම කිට්ටු කෙනෙක්ව බොරුවක් කියල රවට්ටන එක මහම මහ ලොකු පවක්... 
අපි එක පොඩි බොරුවක් හරි කෙනෙක්ට කීවොත්, ඒ බොරුව එළි වෙන එක වලක්වන්න තව බොරු 100ක්, 1000ක්, කෝටියක් කියන්න වෙනව...ඒ විදියට බොරු කෝටියක් උනත් කියල අපි කියපු පොඩි බොරුව වහගන්න අපි පසුබට වෙන්නෙ නෑ... හැබැයි ඒත් එහෙම කරද්දි අපිට අමතක වෙනව අපි බොරු කියල රවට්ට ගන්නෙ අපිවමයි කියන එක.
ඇයි අපිට බැරි ඇත්තට මූණ දෙන්න....පැත්තක් ගියත් ඇත්තක් කියන්න... අපායෙ තියෙන අපේ බොරු ඔරලෝසුව කවදාවත්ම කරකවන්නෙ නැතුව ඉන්න..
අර කතාවකුත් තියෙන්නෙ, ඇත්ත කියන්නයි, බිම ඉඳ ගන්නයි බය වෙන්න ඕනෙ නෑ කියල.

0 මං ආසා ගී - අහන් ඉන්න... අහගෙන ඉන්න.....

අහන් ඉන්න... අහගෙන ඉන්න....
මගෙ හිත මොනවද 
මුමුණනවා....
ළය පුරා 
නෙක නෙක පාටින් 
මුදු මල් පෙති ඇහැරෙනවා 
පොද වැස්සක 
සීතල ඇවිදින් 
හිතට එබෙනවා...
කෝඩුකාර 
මල් රේණු මගින් 
සුවඳ බෙදනවා 
ඒ සුවඳින් 
මගේ හුස්ම රටා මවනවා...
අහන් ඉන්න... අහගෙන ඉන්න....
මගෙ හිත මොනවද 
මුමුණනවා....
සිලි සිලියේ 
හමන සුළඟ 
කොඳුරන්නෙ අපටමයි
සතුට මිසක 
දුක මොකටද 
සෙනෙහස මහ මෙරයි... 
අමාවකේ 
දුක දුරලන දසක් තරු කැට නුඹටයි...
ඒ එළියෙන් 
දැල්වෙන ලෝකය මගෙමයි මටමයි....
අහන් ඉන්න... අහගෙන ඉන්න....
මගෙ හිත මොනවද 
මුමුණනවා....


මේ ගීතයත් මම ඉස්සෙල්ලම ඇහුවෙ, අර මම හැමදාම කියන චූටි මල්ලි දවසක් එවපු මේල් එකක් බලල.. එදා ඒ ගැන මම පොස්ට් එකක් ලීව.. අද මට හිතුන මේක ලියන්න කියල.. ගොඩක් සංවේදී ගීයක්.. මම හරි ආසයි... මේකට එක එක විදියෙ රූප රචනා තියෙනව "යූ ටියුබ්" එකේ.. ඒත් මම මේකෙ නිළ රූප රචනාව අදයි දැක්කෙ..
මෙන්න ඒක බලන්න ඕනෙනම්
සෝමලතා හේරත් මැණිකේ මහත්මිය ලියපු මේ ගීතය ගායනා කරන්නෙ මේකලා ගමගේ.
සංගීතය රුවන් ශ්‍රී වල්පොලගේ

සුදු සැරයටි දිනයේ මම තනියම වාහනේ එනකොට අහගෙන ආව නාලිකාවෙ මේ ගීතය වාදනය උනා.. ඒ අතරම ලංකාවෙ ඉන්න අන්ධ අයගෙ අත් දැකීම් ඇහුව... ලංකාවෙ පළවෙනි අන්ධ උපාධිදාරිණිය එයාගෙ අත්දැකීම එදා ඒ වැඩසටහනෙන් කීව.. ඒක අහද්දි මගෙ ඇස් වලටත් ඇත්තටම කඳුලු ආව.. 
මේ ගීතයත් ඔයාල බලන්න... හිත ගොඩක් සැහැල්ලු වෙලාවක, තනියම, කරුවලේ මේක අහල බලන්න. ඔයාලටත් මම කියන දේ දැනෙන්න පුලුවන්.. අපි අතරෙ ඉන්න මෙවන් විවිධ අපහසුතා ඇති අයට මෙය උපහාරයක්ම වේවා..

මේකට රූප හොයද්දි මට http://maroonsrose.blogspot.com/ සයිට් එකෙන් මට ගැළපෙන දේ ලැබුණ.

2 අපිටම අවංක වෙමුද...?

11-11-11 දින ලියමි...


11 - 11 - 11 (2011-11-11) තවත් අවුරුදු 100 කින් එන දවසක්.. ඒ කියන්නෙ අපිට 11-11-11 කියල ආයෙ ලියන්න වෙන්නෙ 2111-11-11.. අපි ඒ වෙනකොට ජීවත් වෙන්නෙ නෑ කියන එක ඉර හඳ වගේ විශ්වාසයි.. එහෙම දවසෙ මොනව හරි ලියන්න ඕනෙ. ඒත් ඉතින් මේක පල වෙන්නෙ 12 වෙනිදනම් තමා... වැඩේ පටන් ගත්තෙ 11 උනාට ඉවර වෙන්නෙ 12... (ගැත්තාට සමාවෙන්න ඒ නිසා.)
නොවැම්බර් මාසෙ මළවුන්ගේ මාසෙ උනාට, ඒක හොඳ මාසයක්... මේ මාසෙදි ලොකු සෙනසුරු මාරුවක් වෙනව කියලත් කියනව.. ඒක වෙලා ඉවර වෙනකල් මට එච්චර හොඳ නෑ කියල ගොඩක් දෙනෙක් කීව... මම ඔය දේවල් ගොඩක්ම විශ්වාස නොකළට, මෙදා සැරේ ටිකක් පරිස්සම් වෙන්න හිතුව..
හැම වෙලේම 15 වෙනිදා වෙනකල් ඉවසනව කියල හිතින් හිතල සද්ද නොකර ඉන්නව..
බලමු 15 වෙනිදගෙන් පස්සෙවත් ලොකු වෙනසක් වෙයිද කියල..
ඒ කොහොම වෙතත්, මම ඉස්සෙලම බ්ලොග් එක ලියන්න පටන් ගත්තෙත් 2010 අවුරුද්දේ මේ මාසෙ.. ඒ කියන්නෙ නොවැම්බර් මාසෙ... දැන් අවුරුද්දකුත් වෙන්න එනව.


ඒක එහෙමයි කියමුකො...
මම ගොඩක් වෙලාවට හිතපු, සහ දැකපු කාරනාවක් ගැන මට අද ලියන්න හිතුන... මේක මට විතරක් උරුම වුන අත් දැකීමක් නෙවෙයි, මේක කියවන හැම කෙනෙක්ම කවද හරි දවසක අත් දැකල ඇති.
වැඩි කැටයම් නෑ..
කතාව කෙටියෙන් මෙච්චරයි..
අපි කීයෙන් කී දෙනෙක්ට පුලුවන්ද තව කෙනෙක්ගෙ ජයග්‍රහණයක් බලල, අවංකව සතුටු වෙන්න..?
අද සමාජෙ එහෙම වෙන අවස්තා කොච්චරනම් දුලභද...?
කෙනෙක් ජයග්‍රහණයක් ලබපු වෙලාවක, හිත යටින් ඉරිසියා නොකර, එහෙම නැත්නම් "අනේ මේක ඇයි මට හම්බුණේ නැත්තෙ" කියල හිතන්නෙ නැතුව, අවංක සිතින්, හද පිරි අවංක සතුටින් සුභ පතන්න පුලුවන් මිනිස්සු කීයෙන් කී දෙනාද අපි අතර ඉන්නෙ..?මම පිළිගන්නව අපි කවුරුත් පෘතඃජන මිනිස්සු කියල... ආශාව, තන්හාව කියන දේවල් අපි දුරු කරල නෑ කියල..
ඒ උනත්....
ඇත්තටම අපිට පුලුවන් වෙන්න ඕනෙ වෙනත් කෙනෙක්ගෙ සතුටක් එක්ක සතුටු වෙන්න අවංකවම, වෙනත් කෙනෙක්ගෙ ජයග්‍රහණයක් වෙනුවෙන් සතුටු වෙන්න අවංකවම..ඒ කෙනාගෙ ජයග්‍රහණයට අවංකව සුභ පතන්න..
ඒත් ඉතින් අවාසනාවකට වගේ අපි අතර ඉන්න ගොඩක් අය කරන්නෙ එහෙම දේකදි සුභ පතනව... හැබැයි ඉතින් හිතේ තියෙන්නෙ "අනේ කෙල වෙලාම පලයන්" කියන හැඟීම... හැබැයි ඉතින් අපරාදෙ කියන්න බෑ ඒ වගේ දේවල් මූණෙන් හංගන්න නම් අමාරුයි... ඒත් අපේ ගොඩක් අය කරන්නෙ අර "කපන්න බැරි අත ඉඹිනව" වගේ දෙයක්..
මමනම් දකින්නෙ එහෙම කෙනෙක් ජයග්‍රහණයකදි, සතුටකදි ඒ කෙනාට ඒ විදියට සුභ පතනවට වඩා ඒ සුභ පැතීමවත් නොකර ඉන්නවනම් හොඳයි කියන එක... මොකද එහෙම කෙනා කොයි වෙලෙත් හිතන්නෙ අර මනුස්සය ලබපු ජයග්‍රහණයට කැළලක් කරන්නෙ කොහොමද කියල... මඩක් ගහන්නෙ කොහොමද කියල.. ලබපු සතුට ඉක්මනින්ම දුකක් බවට හරවන්නෙ කොහොමද කියල... ඒත් එහෙම කලා කියල තමන්ට ලැබෙන ඇති දේකුත් නෑ..
ඉතින් ඒක සාපයක්නෙ.
එහෙම එකේ ඒ වංක සුභ පැතීම කරනවට වඩා හොඳයි වචනයක්වත් කතා නොකරම ඉන්න එක...ඒකෙන් අඩුම ගානෙ කරා පව ටිකක් හරි අඩු වෙනව..

මම ඔය අත්දැකීම විඳල තියෙනව... මම සමහරුන්ගෙ ඇස් වලින් ගින්දර පිට වෙනව දැකල තියෙනව "නියමයි මචං", "ෂා නියමයිනෙ" කියල කියන වෙලාවල් වලදි... ඉතින් ඒ මිනිස්සු කොයි තරම්නම් පවක්ද කර ගන්නෙ..?
කොයි හැටි වෙතත්, අද දවස මම සතුටු වෙන දවසක්... ඒ ඇත්තටම මගෙ යාලුවෙක් වෙනුවෙන්... මට ඉන්න හොඳම යාලුවෙක් වෙනුවෙන්..
කෙනෙක් තමන්ගෙ ජීවිතෙ ලබන්න පුලුවන් ලොකුම ජයග්‍රහණයක් අද මගේ යාලුවෙක් ලබපු නිසා...අධ්‍යාපනයේ නගින්න පුලුවන් ඉහළම හිනිපෙත්තට නැගපු නිසා..ඒ "ආචාර්ය උපාධිය" අද දවසෙදි ලබපු නිසා...
අවුරුදු 4ක් තිස්සෙ නොයෙක් දුක්, කරදර විඳගෙන ආපු ඒ දුර ගමනෙ අවසානෙ ලබන්න පුලුවන් ඉහලම ජයග්‍රහණයත් එක්ක සතුටු වෙන ඇයට මම සුභ පතනව... අපේ රටේ නම ජාත්‍යන්තරයට ගෙනියන්න ඇය සමත් වෙච්ච එක ගැන මට සතුටුයි...  
ඒ සතුටත් එක්කම හිතන්න පුංචි දෙයක් අන්තිමේ කියන්නම්...
අපිට පුලුවන්නම් තවත් කෙනෙක්ගෙ සතුටෙදි අවංකව සතුටු වෙන්න, දුකේදි අඬන්න බැරි උනත් හිනා නොවී ඉන්න.... අපි මේ දුවන රේස් එක කොච්චර ලස්සන වෙයිද...?


7 Vegetarian

මාතෘකාව ඉංගිරිසිය උනාට කතාව ෆුල් සිංහල.. ගණන් ගන්න එපා ඒ නිසා... කියවලම බලන්නකො..


මාතෘකාව දැක්කම මොනවද හිතෙන්නෙ..? ආයෙ ඉතින් කැටයම් දානව කියන්නෙ නැතුව.. මොනව හිතෙන්නද ඉතින්... එක්කො අවන් හලක් ගැන කියන්න ඕනෙ... එහෙම නැත්නම් ඉතින් මස්, මාලු නොකන කෙනෙක් වෙන්න ඕනෙ..


හරියට හරි..
අවන්හලක් නම් ඉතින් "වෙජිටේරියන්" කියල දැම්මොත් ඒක වෙජිටේරියන්මනෙ... ආයෙ ඒකෙ ෆුල් බෝඩ්, හාෆ් බෝඩ් නෑනෙ..(එහෙම කීවමයි මතක් උනේ... අපේ යාලුවෙක් මේ ළඟදි ඇහුවනෙ මචං, අපේ ලයිෆ් ඉන්සුවරන්ස් එක "ෆුල්" එකක්ද කියල... එතකොටම අපේ තව එකෙක් ඇහුව ඇයි මචං "තර්ඩ් පාටි" දාන්නත් පුලුවන්ද කියල..) ෆිෂ්ටේරියන්, එග්ටේරියන් එහෙමත් නෑනෙ.. තවත් සරල කලොත් හරක තණකොල කන නිසා අවුලක් නෑ කියලත් කතාවක් ඒකෙ නෑනෙ..
එහෙනම් ඉතින් දැන් කතාවෙ ඉතිරි වෙන්නෙ මේ අපි ගැනම තමා..
අපි කෑම තෝර ගන්න විදිය අනුව අපි අපිවම එක එක වර්ග වලට බෙදා ගෙන... ඒකෙ එක පැත්තක් තමා ඔය මම කීවෙ..
දැන් කාලෙ ගොඩක් දෙනෙක් හරි උජාරුවෙන් කියන කතාවක් තමයි "මම වෙජිටේරියන්" කියන එක. ඒක හරියටම අර තත්වෙ මනින තවත් එක මිම්මක් වගේ.. මස් හොදි කෑවත්, "මම නම් වෙජිටේරියන් අනේ" කියල කියන එක පොඩි ගතියක් තියෙනව මගෙ හිතේ...
මම නම් ඉතින් ඇත්තම කීවොත් මස් කන්නෙ නෑ... ඒ තියා මාලු කන්නෙත් නෑ... හැබැයි ඉතින් ඒක ඔන්න පව් අරවන්නවත්, එහෙමත් නැත්නම් ප්‍රතිපත්තිමය තීරණයක්වත් නෙවෙයි.. හැබැයි මම හරක් මස් කන්නෙ නෑ.. ඒ මම පොඩි කාලෙ අපෙ ආච්චි ("අපෙ ආච්චි" කියන්නෙ අම්මගෙ අම්ම. තාත්තගෙ අම්ම "ගමේ ආච්චි") ගෙදර හරක් ඇති කරා.. ඉතින් මට හැමදාමත් උදේට එළකිරි ජොග්ගුවක් හම්බෙනව. මම ඒක බොන්න හරි ආසයි... අපි හිටියෙ වෙනම ගෙදරක, ඒත් ආච්චිලාගෙ ගෙදර ළඟ... උදේට අම්ම, තාත්ත වැඩට යන්නෙ මාව ආච්චිලාගෙ ගෙදර දාල. ඉතින් උදෙන්ම කිරි ජොග්ගුව ගහනව... ඉතින් අන්න ඒ නිසා මම හරක් මස් කන්නෙ නෑ. අනිත් මස් ජාති, මාලු ජාති මම කන්නෙ නැත්තෙ මට අප්පිරිය නිසා... හැබැයි එහෙම කියල මට තැනකට ගියාට පස්සෙ කන්න දෙයක් ඇත්තෙම නැත්නම් මම කනව.
ඒක එහෙමයි. හැබැයි මම කියන්නෙ නෑ මම "වෙජිටේරියන්" කියල...
ඒක එහෙමයි කියමුකො...


ඉතින් මම කියන්න හදපු දේ කියල ඉවර කරමුකො මේක..


දැන් ඉතින් ඔය "වෙජිටේරියන්" කියන සමහර අයනම් ඇත්තටම ඉන්නව, එයාල අඩුම ගානෙ කේක් කෑල්ලක්වත් කන්නෙ නෑ. මොකද කේක් හදද්දි ඒකට බිත්තර දාන නිසා. ඒ අයට මම ගරු කරනව..ඒ ඇත්තටම ඒ අය එක ප්‍රතිපත්තිමය තීරණයක් නිසා (මම එහෙම කියන්නෙ ඒක එක්කො "පව්" නිසා වෙන්න පුලුවන්, එහෙමත් නැත්නම් වෙන හෙතුවක් වෙන්න පුලුවන් නිසා) ඒ කැප කිරීමක් කරන නිසා. හැබැයි ඒ අය මාංශමය ආහාර නොගත්ත කියල කිසි අසනීපයක් නැතුව දෙයියනේ කියල ජීවත් වෙනව..


දැන් එහෙම කීවම "බොරුවට වෙජිටේරියන්" අයත් ඉන්නවද..?
(හිකිස්..!!!)
ඔව්නෙ ඉතින්...
සමහරු ඉන්නව නමට "වෙජි", හැබැයි කුකුල් මස් හොදි එක්ක පාන් කනව.හරි ඉතින් පව් සිද්ද වෙන්නෙ කුකුල් මස් කෑලි කෑවොත්නෙ..
කතාව ඇත්තනෙ බලද්දි..
තව සමහරු ඉන්නව, ෆ්‍රයිඩ් රයිස් එක කනව චිකන්.. ඇයි, ඒකෙ චිකන් කෑලි අයින් කරන්න බෑනෙ. ඇත්තනෙ... චූටි චූටි කෑලිනෙ තියෙන්නෙ.
හැබැයි ඉතින් ඒව ටිකක් සධාරණ හේතු.... ඒත් ඉතින් සමහරු මස් කෑම සාධාරණීකරනය කරන්න අපේ බුදු දහම, ගෞතම බුදු රජාණන් වහන්සේවත් පාවා දෙන එක තමයි නරක.
"පන්සිල් පද වල මස් කන්න එපා කියල නෑ" කියන එකවත්, "බුදු හාමුදුරුවො මස් කන්න එපා කියල නෑ" කියන එකවත් සාධාරණ හේතු විදියට මටනම් හිතෙන්නෙ නෑ. (මේක මගේ අදහස)
අනික ගවය කියන සතා හින්දු ආගමට වැදගත් උනාට සින්හල අපිට ගව මස් කෑම ප්‍රශ්නයක් නෑ කියන අයත් ඉන්නව. හැබැයි ඉතින් ඒ කියන්නෙ ගවය ඉපදෙන්නෙම අපිට කන්නද කියල ප්‍රශ්නයක් එනව...
අර නිහාල් නෙල්සන් මහත්තයගෙ සින්දුවෙ කියනව වගේ, ගවය කියන්නෙ ඇත්තටම අපිට කිරි දුන්න අම්ම කෙනෙක්... ඉතින් එහෙම එකෙක් මරාගෙන කනව කියන එක පව කෙසේ වෙතත්, ඒක යුක්තිසහගතද...? ඒකයි හිතන්න ඕනෙ.
මම කවදාවත් ගව ඝාතනය තහනම් කරන්න කියන මතේ ඉන්නෙ නෑ... මොකද, ලංකාවෙ "කසිප්පු" කියන්නෙ තහනම් කල බීමක්... පෙරල අහු උනොත්, දඩයක්, සිර දඬුවමක් හෝ ඒ දෙකම උනත් ලබන්න පුලුවන්.. ඒත් අපේ රටේ ගජරාමෙට කසිප්පු පෙරණව... ඒ ඇයි..? අපේ මිනිස්සු බොන නිසා...  
ඉතින් එහෙනම් අපි අපේ රටේ ගව ඝාතනය තහනම් කලා කියල වැඩක් වෙයිද..? අපේ මිනිස්සු මස් කන නිසා නේද හරක් මරන්නෙ..? ඉතින් අපි හරක් මස් කන එක නතර කලොත්, කා වෙනුවෙන්ද හරක් මරන්නෙ..? ඔය ගැන කෙලින්, දැනෙන්න කතා කල එක කෙනයි අපිට හිටියෙ... අද ඒ කෙනත් අපි අතර නෑ.. ඒ අපේ සෝම හාමුදුරුවෝ..
ඒ කොහොම වෙතත්, අපිට පුලුවන්නම් බොරුවට, නමට, status එකට වෙජිටරියන් වෙන්නෙ නැතුව, සැබෑ වෙජිටේරියන් වෙන්න.. කොච්චර දෙයක්ද....?

අපි ඕනෙම දෙයක් කරද්දි අපි කරන අපේ හිතට එකඟව හරි දේ හරියට කරනව මිසක්, ලෝකෙට පේන්න , සමාජෙන් හොඳ නම ගන්න, හිතාගෙන දෙයක් කරල තව දෙයක් එළියට දෙනවනම්, රැවටෙන්නෙ අපිමයි නේද...?
ඒ ලබන සතුට, හොඳ නම තාවකාලිකයි නේද..?



6 මං ආසා ගී - අවසාන මොහොත මාගේ

අවසාන මොහොත මාගේ
පෝරකය දෑස මානේ
පෙනේවී රූපේ ඔබගේ  මැවි මැවී මාගෙ අම්මේ
දැනෙයි ඔබෙ සුවඳ අම්මේ..

පොඩි කාලෙ වීදි අතරේ සෙව්වා කිරි සුවඳ අම්මේ
ඒ සුවඳ දැනීලා පාරේ මඩ වතුර බීවා
ගලන ලේ කිරි වුනේ නොමැතිදෝ ඔබෙ ළයේ
මා ඔබෙ පුතු නොවේද අම්මේ
ඔබෙ පුතු නොවේද අම්මේ...

මේ කෲර ලෝක තලයේ නොමිනුසුන් සමඟින්
ඇසුරේ ගෙවු නිසයි මාගේ ජීවේ
මේ ලෙසින් අඳුරේ 
මදුවිතින් මත් වෙලා
කෙලෙසුවා මිනිමරා
ගැලවිලා එන්න බෑනෙ අම්මේ
අඳුරු වීලා මාගේ ලෝකේ....

බාචි සුසාන් කියන ගායකය ගායනා කරන මේ ගීතය මම අහම්බෙන් ඇහුවෙ අද...සමහරවිට ඔයාල හිනා වෙයි... මේක පරණ සින්දුවක් කියල... ඒත් ඇත්තටම මම අදයි ඇහුවෙ. ඒ ගමන "යූ ටියුබ්" එකට පින් සිද්ද වෙන්න මේක හොයාගෙන ආයෙ ඇහුව..ගී පද ලීවෙ කව්ද කියලනම් දන්නෙ නෑ මම... කොහොම උනත් ඇත්තටම හරි ලස්සනයි... මෙහෙම චරිත අපිට අනන්තවත් හම්බෙනව උදේ හවස....

http://www.youtube.com/watch?v=hPWeku_4okc&feature=related


3 ටිකක් හිතන්න....

ලියන්න හිතාගෙන හිටිය දේ මොන විදියෙන් පටන් ගන්නවද කියන එක හිතා ගන්න අමාරුයි ටිකක්.. ඒත්, මේක ලියන්නම ඕනෙ...ඒ වෙන කිසි දෙයක් හින්ද නෙවෙයි.... 
මටම ඇති වෙච්ච සිත් රිදීමක් හින්ද..
මම ඇත්තටම ලියන්නෙ මගෙ අදහස්.... ඒ ඇරෙන්න මම අලුතෙන් ලියන්න පටන් ගත්තෙ මම ආස කරන ගීත... මම හිතනව ඒක කාටවත් හානියක් වෙන්නෙ නෑ කියල.. අනික මම කිසිම කෙනෙක්ට මඩ ගහන්න, එහෙමත් නැත්නම් කිසිම කෙනෙක්ට කඩේ යන්නත් මගෙ මේ සිංහල පිටුව පාවිච්චි කරල නෑ තවමත්...
දැන් කෙනෙක්ට තර්ක කරන්න පුලුවන් පහුගිය දවසක "විදුර රලපනාව සහෝදරය වෙනුවෙන් ඡන්දයක් දෙන්න" කියල මම මගෙ පිටුවෙ ඇඩ් එකක් දැම්මෙ කඩේ යන්න නෙවෙයිද කියල. ඇත්ත.. මම එහෙම එකක් දැම්ම... ඒ අපේ සහෝදරයෙක්, අන්තර් ජාතික මට්ටමේ තරඟයකට සහභාගි වෙලා අපේ රටේ නම ජාත්‍යන්තරේ බබලවන්න කළ උත්සාහයකට ගරු කරන්න... සහයෝගය දක්වන්න... 
මේක කියවන ඕනෙම සහෝදරයෙක්, සහෝදරියක්, එහෙම උත්සාහයක් දරනවනම්, මම ඕනෙම වෙලාවක ලෑස්තියි ඒ වෙනුවෙන් සහයෝගයක් දෙන්න.. 
"කව්ද මේ.." ලිපියත් මඩක් නෙවෙයි කියන එක, ඒ අදාල මල්ලිම දන්නව.. 
හරි ඇඩ් ඇති..
මම ලියන ඕනෙම දේකට දාන විවෙචන වලට මම ගොඩක් ගරු කරනව... මොකද, ඒ දේවල් තමයි උදව් වෙන්නෙ මට හැදෙන්න... මම ලියන දේවල් වල අඩු පාඩු හදා ගන්න..
ඒ හින්දම මම කවදාවත් මගෙ ලිපියක් ගැන ඕනෙම කෙනෙක්, ඕනෙම දෙයක් කීවට තරහ වෙන්නෙ නෑ.. තරහ ගන්නෙ නෑ.. ඒ කියන දේ කොච්චර හිත රිදෙන විදියට මට කීවත්, මම ඉවසල ඉන්නව.. (ඒ මගේ හැටි නෙවෙයි. ඒක මම හිතල කරනව. නැත්නම් මම චුට්ට ඇත්නම් තද වෙන කෙනෙක් කියල තමයි මගෙ යාලුවො කියන්නෙ.)
මම පොඩි කලෙ, මගෙ තාත්ත එක්තරා ත්‍රස්තවාදී ක්‍රියාවක් ගැන ප්‍රසිද්ධ පුවත්පතකට ලියපු පුවතක් සම්භන්ධයෙන් උරණ වෙච්ච නිලධාරියෙක් තාත්තව ප්‍රශ්ණ කරන්න හමුදා කඳවුරකට අරන් යන්න දරපු උත්සාහය (අන්තිමේ අරන් ගියා. ඒත් තාත්ත කරදරයක් නැතුව ආපහු ආව) සහ ඒ වටා ඇති වෙච්ච සිද්ධි හරියට ත්‍රාස ජනක ජවනිකා වගේ මට අදටත් මතකයි.  
මම ඒ කතාව කීවෙ, ඒ නිලධාරියත් හරියට ඇත්ත මොකද්ද කියල නොදැන දඟලපු නිසා.
ඉතින් ඔන්න දැනුයි ප්‍රධාන මතෘකාව.
මම පහුගිය දවසක, "අපේ ජීවිතේ මග ඇරෙන දේවල්" කියල ලිපියක් ලීව. ඒ ලිපියෙ අන්තර්ගතය මොකද්ද කියල ඒක සම්පූර්ණයෙන් කියවපු කෙනෙක්ට තේරෙයි.
ඒ ලිපිය ලියන්න මට හිතුනෙ චූටි එවපු "උපුල් ශාන්ත සන්නස්ගලගෙ" අම්ම ගැන පුවත් පතකට ලියල තිබුන ලිපිය කියෙව්වම බව ඇත්තයි... ඒත් එතන මම එයා ගැන ලිපියක් ලීවෙ නෑ... උපුල් ශාන්ත සන්නස්ගල හොඳද, නරකද, කළ වැඩ හොඳද, නරකද කියන්න මම ගියෙ නෑ... මට එහෙම කරන්න ඕනෙත් නෑ....(අපි එහෙම බැලුවොත්, අපිට කිසිම කෙනෙක් කියන කරන හොඳ දෙයක් ගන්න බෑ.. මොකද මේ ලෝකෙ කිසිම කෙනෙක් නෑ සර්ව සම්පූර්ණ... ජීවිතෙ කිසිම දවසක, කිසිම වරදක් නොකරපු. අපි කරන්න ඕනෙ කාගෙන් උනත්, ජීවිතේට හොඳ දෙයක් ගන්න පුලුවන්නම්, පාඩමක් ඉගෙන ගන්න පුලුවන්නම් ඒ දේ ගන්න එකයි. නැතුව එයාගෙ ජාතකේ හොයන එක නෙවෙයි.. සිංහල අපිට සමහර වෙලාවට වරදින්නෙ එතන)
මට මගෙ ලිපිය ලියන්න අදහස ආවෙ එයාගෙ ලිපියෙ එක කොටසක් කියවපුවම... මම ඒ ගැන බොහොම පැහැදිලිව ලියල තියෙනව... ඒත් මම මුලින්ම "මූණු පොතේ" මගෙ ලිපිය ගැන දානකොට මම 
"සිංහල සන්නස්ගල (හැමෝම දන්නවනෙ එහෙම කීවම) එයාගෙ අම්ම ගැන එක පත්තරේකට ලියපු ලිපියක්... මට මතක හැටියට ඒක පත්තරේ තියෙනකොටම මම ඒක දැක්ක.. ඒත් කියෙව්වෙ නෑ... මට එදා ඒක කියවන්න කම්මැලි හිතුන... " 
කියන කොටස දැම්ම tag line එකක් විදියට.. මේක දැකපු ගමන් අපේ එක සහෝදරයෙක්, සන්නස්ගලගෙ ජාතකේම කියල , ඊට අදාල වෙබ් ලිපින දාල කොමෙන්ටුවක් දැම්ම මූණු පොතේ...
ඒක දාපු විදියට මට හොඳටම විස්වාසයි ඒ සහෝදරය මගෙ ලිපිය කියෙව්වෙ නෑ කියල...එයා ඒක කියෙව්වනම් කවදාවත් ඒ කල දේ කරයි කියල මම හිතන්නෙ නෑ. මොකද මගෙ ලිපියෙ කොතනකවත් මම කියල නෑ සන්නස්ගල "කලුද" නැත්නම් "සුදුද" කියල.. මට එහෙම කියන්න ඕනෙත් නෑ.
අන්න ඒ නිසා, මට ඇත්තටමට හිත රිදුන ඒක කියවපුවම.... මම ඒ දාල තිබුන සියලුම දේ මූණු පොතෙන් මකල, දැන් තියෙන එක ආයෙම දැම්ම ඉතින්... මම ඒ සහෝදරයට පුද්ගලිකවම පණිවිඩයක් දැම්ම... ඒත් එයා මට පිළිතුරක්වත් දැම්මෙ නෑ... මම තරහ නෑ ඒ සහෝදරය එක්ක...
ඒත් මම එක දෙයක් ඉල්ලන්නම් මේක කියවන අයගෙන්... (කියවයිද දන්නෙ නෑ..) අපි දෙයක්, කෙනෙක් ගැන පිටින් බලල නිගමන ව්ලට එළඹෙනවට වඩා, ඒ ගැන කියවල, කතා කරල, හොයල බලල, තීරණ වලට එන එක නේද හොඳ..?
මනුස්සයෙක් ඇඳන් ඉන්න ඇඳුම, කොණ්ඩෙ පීරන විදිය, දාල ඉන්න සෙරෙප්පු දෙක දිහා බලල ඒ මනුස්සය කව්ද කියන තීරණේ ගන්නවට වඩා, ඒ ඇතුලෙ ඉන්නෙ කව්ද කියන එක තේරුම් ගන්න එක නේද හරි..? 
ටිකක් හිතන්න..

2 මං ආසා ගී - මා දෙස නෙත් නොපියා බලාපූ


මා දෙස නෙත් නොපියා බලාපූ
හෙමිහිට බලාපොරොත්තු ගෙනාපූ
වැඩිදුර මාත් එක්ක නොආපූ
මතකෙක සොඳුරු තැන් ගොඩ ගසාපූ
ඔබ තවමත් ඇය තමයි...
ඔබ තවමත් ඇය තමයි...
මගෙ හිත හදාපූ...
හිතුමතේ පාවෙනා හිත හැඩියිලු...
ක්ෂිතජයේ ගෑවිලා මොකටද දුකයිලු..

පපුවට තුරුලු වී හිඳ හඩාපූ
ළං වී තොඳොල්  බස් මට දොඩාපූ
හිත ළඟ  හීනෙන් නිදි වරාපූ
සිහිනෙක සැබෑ සුවය මට ගෙනාපූ
මට තවමත් සුවඳ දෙයි...
මට තවමත් සුවඳ දෙයි...
මලකින් හමාපූ..

වසන්ත දුක්ගන්නාරාල (දුකා)ලියාපු, රොමේෂ් සුගතපාල ගායනා කරාපූ.. මේ ගීයට මම ගොඩක් කැමතියි... මම හරියටම කියන්න දන්නෙ නෑ ඇයි කියල... ඒත්.. මම ගොඩක් කැමති ගීයක්....  මේක ගායනා කරන ගායකයගෙ සම්පූර්ණ නම ඇත්තටම දැන ගත්තෙ අදමයි... නැත්නම් අපි අහල තිබුනෙ රොමේෂ් ලක්ශාන් කියලනෙ... ඇත්තටම ඒ එක්කෙනෙක් නෙවෙයි දෙන්නෙක්නෙ..
ගීයෙ සංස්කරන දෙකක් මට හම්බුනා... එකක් දමිළ මිශ්‍ර එකක්... අනික සම්පූර්ණම සිංහල..

5 අපේ ජීවිතේ මග ඇරෙන දේවල්

දවස (බ්‍රහස්පතින්ද ) පටන් ගන්නකොටම එච්චර හොඳක් දැනුනෙ නෑ... ඒත් ඉතින් දවස පටන් ගන්නම ඕනෙනෙ... වෙන මොනව කරන්නද ඉතින්...
කොහොම හරි දවස ඉවර කරගත්ත අමාරුවෙන්...හොඳ නැති වෙන්න ගත්තම ඒකෙ උපරිමෙන්ම වෙනව....  
බීච් එකටවත් යන්න විදියක් නෑ වහින හින්ද.... කරන්න දෙයක් නෑ..
ආව ගමන් ලැප්ටොප් එක ඔන් කරගත්ත මොනව හරි ලියනව කියල හිතාගෙන...ඊට කලින් මේල් බලන්න හිතුව සතුටු වෙන්න දෙයක්වත් තියෙයිද කියල... මට ගොඩක් වෙලාවට පෝස්ට් එකක් ලියන්න උදව් දීපු කෙනෙක් තමයි චූටි මල්ලි... (මම කලින් එයා ගැන කියල ඇති..) ගොඩක් වෙලාවට එයා එවන මේල් එකක් හරි, මූණු පොතේ දාන දෙයක් හරි මට ලියන්න වස්තු බීජ දීල තියෙනව..
ඔන්න ඉතින් අද මේල් බලද්දි තියෙනව මල්ලි එවපු මේල් එකක්... මල්ලි චැට් එකෙත් කියල "අය්යෙ මේල් එකක් එව්ව. කියවන්න" කියල. 
මොකද්ද ඒ....???
සිංහල සන්නස්ගල (හැමෝම දන්නවනෙ එහෙම කීවම) එයාගෙ අම්ම ගැන එක පත්තරේකට ලියපු ලිපියක්...
මට මතක හැටියට ඒක පත්තරේ තියෙනකොටම මම ඒක දැක්ක.. ඒත් කියෙව්වෙ නෑ... මට එදා ඒක කියවන්න කම්මැලි හිතුන... ඒත් අද කරන්න දෙයක් හොය හොය හිටිය මම ඒක කියෙව්ව..
"ගහෙන් වැටුන මිනිහට ගොනා අනිනව" කියන්නෙ මේකට වෙන්න ඕනෙ... එහෙමත් නැත්නම් "අඬන්න ඉන්න මිනිහට ඇඟිල්ලෙන් අනිනව කියන්නෙ.."

කතාව ඇත්තටම දුකයි.. (මගෙ ඉතින් කොහොමත් හරි ඉක්මනට චැනල් මාරුත් වෙනවනෙ..)
ඒක කියවල ඉවර වෙනකොට මටත් මොනව හරි ලියන්න හිතුන ඉතින්..


ඇඩ් දාන්න ගියොත් කතාව තව දික් ගැහෙනව... කාට හරි ඒ ලිපිය කියවන්න ඕනෙනම් මගෙන් ඉල්ලන්න.. මම එවන්නම් මේල් එක..


එයා ඒකෙ එයාට මග ඇරුණු දෙයක් ගැන එක තැනක කියල තිබුණ..

අපිටත් අපේ ජීවිතේ මග ඇරෙන දේවල් තියෙනව අනන්ත...සමහර දේවල් අපිට මග ඇරෙනව අපි දැන දැනම.. ඒ දේවල් අපිට ඕනෙ උනත්, මග ඇරෙන එක වලක්ව ගන්න බෑ...
තවත් සමහර දේවල් අපිට මග ඇරෙනව අපි නොදැනම....එහෙම දේවල් අපිට වලක්ව ගන්න පුලුවන් උනත් වලක්ව ගන්න වෙන්නෙ නෑ.. මොකද අපි දන්නෙ නෑ ඒ දේවල් අපෙන් මග ඇරෙනව කියල.... අපි ඒ දේවල් අපෙන් මග ඇරිල කියල දැන ගන්නෙ අපිට ඒ දේ නැති උනාම... එතකොට අපි ගොඩක් පරක්කුයි... දුක් වෙනව ඇරෙන්න වෙන කරන්න කිරිම දෙයක් ඉතුරු කරල නෑ ඒ වෙනකොට... ඒක සමහරවිට මුලු ජීවිත කාලෙම අඩුවක් විදියට ඉතිරි වෙන්න පුලුවන්...
ඒත් ඒක තමා ජීවිතේ කියන්නෙ..

එහෙම නොවී හැම දේම කලින් දැන ගන්න පුලුවන්නම් කොච්චර හොඳද... එහෙම නැත්නම් ඉතින් අපි කාලය තරණය කරන්න පුලුවන් යන්ත්‍රයක් හදන්න ඕනෙ... එහෙම උනානම්, ආපහු ගිහින් වෙච්ච දේවල් වෙනස් කරන්න තිබුණ...
ඒත්, ඒකත් හීනයක්ම විතරයි...

මේ විදියට අපිට මග ඇරුණම හිතට තදින් දැනෙන්නෙ අපි ඒ අයට, ඒ දේට ගොඩක් ආදරෙ කල හින්දයි කියලත් සමහර වෙලාවට අපිට තෙරෙන්නෙ මග ඇරුනට පස්සෙයි...
මම කියවපු ලිපියෙ කතා නායකය කියනව එයා එයාගෙ අම්ම වෙනුවෙන් ගොඩක් දේවල් කලාලු...ඒත්, අම්ම මේ ලෝකෙ හැර යන්න කලින් "අම්මට අගස්ති මාලයක් අරන් දෙන්න බැරි උනාලු"
අන්න ඒ වගේ, අපි කොච්චර මොන දේ කලත්, සමහර වෙලාවට කිසිම කෙනෙක් නොසිතන, පුංචිම පුංචි දෙයක් ඇති අපේ ජීවිත වල හිඩසක් ඉතිරි කරන්න...

අපි ජීවිතේ අපේ අවට ඉන්න , අපිට ගොඩක්ම කිට්ටු අයට ආදරේ කරනව..ඒ අපේම කියන අය...ඒත් කෙනෙක් ඒ ආදරේ අනිත් කෙනාට දැනෙන විදියට කරනව...අපි පොඩි කාලෙ "මගෙ සුදු අම්මා..." කියල බදාගෙන, ඉඹල කියන්නෙ "මම ගොඩක් ආදරෙයි" කියල... අන්න ඒ වගේ... 
ඒත් තවත් කෙනෙක් එහෙම නොවෙන්න පුලුවන්....ඒත් ඒ කෙනත් අර කලින් කීව වගේම ආදරේ කරනව.. කවදාවත් ඒක කෑ ගහල කියන්නෙ නෑ..
එහෙම උනාම ඒක කෙනෙක්ට දැනෙන්නත් පුලුවන්... නොදැනෙන්නත් පුලුවන්...
දැනුනොත්... ඒක වාසනාව... ආදරේ කරන කෙනාගෙත්, ආදරේ ලබන කෙනාගෙත්...
ඒත්.... ඒක නොදැනුනොත්....?
ඒ වගේ අවස්ථාවක අපිට එහෙම කෙනෙක් මග ඇරුනොත්....?
සදාකාලිකවම විඳවන්න වෙයි නේද..?

මම හිතන්නෙ නෑ... මේ ලෝකෙ හැම කෙනෙක්ම තමන්ගෙ හිතේ තියෙන දේවල් කෑ ගහල කියන්න ඕනෙ කියල...
ඒත්....
සමහර වෙලාවට අපි එහෙම නොවුනම; "හිතක් පපුවක් නැති" , "කරුණාවක් නැති", "මනුස්සකම නැති" කියන ලේබල් අපිට ඉබේටම ඇලවෙනව.. මොකද අපි අතරෙ ඉන්න මිනිස්සු හැම කෙනෙක්ම එකම තරමට සංවේදී නෑනෙ... අනේ එහෙම උනානම්, කෙනෙක්ට අනිත් කෙනා තේරුම් ගන්න එච්චර අමාරු වෙන එකක් නෑ..
පාරෙ ඉන්න බල්ලෙක්ට උනත්, උදේ හවස යන එනකොට කන්න ටිකක් දුන්නොත්, අපිව දැක්කම ඌ නගුට වනනව... මොකද ඌට අපි කීවෙ නැති උනාට, ඒ සතා දන්න අපි ඒ සතාට ආදරයක් , කරුණාවක් දක්වනව කියල...
අන්න ඒ හැකියාව "මනුසතාටත්" ලැබෙනවනම්......
එහෙම උනානම් , 
අපිට කවදාවත් ජීවිතේ අපි ආදරෙ කරන දේවල්, ආදරේ කරන අය , මග ඇරෙන එකක් නෑ...
කාටවත් අපේ හිත ඇතුලෙ හිඩැසක් ඇති කරන්න පුලුවන් වෙන එකක් නෑ...